Angsten

Angststoornissen komen vaak voor bij mensen met autisme.
Hoe ouder ik werd hoe meer ik me daar bewust van werd. Al mijn problemen en beperkingen uitte zich in depressiviteit, faalangst en een gevoel van minderwaardigheid.

Er bestaan meerdere soorten angststoornissen zoals een sociale angststoornis ( die ik heb ) en OCD ( Obsessive Compulsive Disorder ) oftewel een dwangstoornis.
Bij mensen met autisme kunnen ook dwanggedachten voorkomen maar OCD is wel wat anders.

Voor mensen met autisme kunnen de dwanggedachten of handelingen juist heel rustgevend zijn.
Ik vind het bijvoorbeeld fijn om iedere dag hetzelfde te beginnen, zoals handelingen op hetzelfde tijdstip en in dezelfde volgorde. Als dat anders gaat ben ik de hele dag van slag.
Ik heb ook vanaf mijn geboorte af aan al aan mijn arm gekrast tot mijn 19e. Dit gaf mij rust. Mijn ouders en omgeving wisten ook niet beter dan dat ik dit deed.

Bij OCD kunnen de handelingen juist onrust geven. Deze handelingen kunnen je dagelijkse leven behoorlijk belemmeren.
Als mensen met autisme hun handelingen gedaan hebben zijn ze rustig. Bij mensen met OCD blijven de gedachten de hele dag door hun hoofd spoken ook al hebben ze de handelingen gedaan, wat veel onrust veroorzaakt. Dit is dus een groot verschil tussen de angststoornissen.
Veel mensen denken dat ze OCD hebben maar dit is niet te vergelijken met de dwanggedachten die je hebt als je autisme hebt.

Mijn faalangst en het feit dat ik totaal geen zelfvertrouwen heb maakt een gesprek voor mij moeilijk. Daarom vind ik het fijn als er een vertrouwt persoon bij mij is die een gesprek eventueel kan overnemen als ik dicht klap.
Vaak is dit mijn moeder. Ik vind het heel prettig dat zij aan mij ziet wanneer het me niet meer lukt om te praten. We zeggen altijd bij een gesprek dat mijn moeder het gesprek overneemt als ik het niet meer kan en dat als mijn moeder iets zegt wat niet klopt dat ik dat zeg. Gelukkig kent mijn moeder mij door en door. Ze zegt nooit iets wat niet klopt.
Dit geeft me vertrouwen en daardoor word ik iets minder gespannen tijdens een gesprek.

Soms zegt mijn moeder express even niks en kijkt mij dan ook niet aan. Maar als ze dan toch de angst in mijn ogen ziet neemt ze het wel weer over. En dat vind ik echt fijn.
Ik voel me altijd diep ongelukkig tijdens een gesprek waar stiltes vallen. Ik hou van duidelijkheid en een gesprek is vaak ongecontroleerd. Ik weet van te voren nooit waar het over gaat. Ik verlies dan de controle en dan is het fijn om iemand bij mij te hebben die ik vertrouw. Ik weet dan voor dat we het gesprek beginnen dat het goed komt en mijn moeder mij steunt en helpt.

Bijvoorbeeld alleen naar een huisarts of naar de tandarts gaan durf ik ook niet. Ik baal daar erg van maar heb het losgelaten. Het is gewoon niet anders. Ik heb besloten dat ik me daar niet meer druk om moet maken. Ik word er alleen maar ongelukkiger van als ik denk aan alle dingen die ik niet durf, wat voor een ‘normaal’ iemand heel gewoon is.
Het liefst doe ik ook alles zelf maar ik heb geaccepteerd wie ik ben. Ik accepteer daarom dus ook dat sommige dingen mij niet lukken en dat ik het ook niet voor een zoveelste keer hoef te proberen.
Ik richt me liever op de angsten die ik wel kan overwinnen dan op angsten die ik nooit zal overwinnen.