De problemen rondom mij zijn eigenlijk pas vrij laat begonnen.
Op de basisschool was ik altijd een verlegen maar vrolijk meisje. Ik had wat vriendinnetjes en ik voelde me goed op school. Wel werd ik vanaf groep 7 gepest omdat ik wat dikker was dan de rest, dit heeft heel veel met me gedaan. Daardoor werd ik erg onzeker en begon ik me steeds meer af te zonderen.
Na de basisschool ben ik naar het VMBO-t gegaan, daar heb ik heel gemakkelijk mijn diploma gehaald en ben ik daarna naar de HAVO gegaan. Ik ben naar de HAVO gegaan omdat ik totaal niet wist wat ik met mijn leven wilde, en zo had ik nog wat tijd om daar over na te denken.
Op VMBO-t had ik een paar vriendinnen met wie ik veel optrok en met wie ik naar school fietste, daar was ik heel blij mee omdat ik niet alleen naar school durfde te fietsen. Op HAVO begon het al iets minder met mij te gaan, ik zat niet lekker in mijn vel. Als klap op de vuurpijl lieten ze mij op school niet overgaan op 0,4 na. Dit was voor mij het omslagpunt, vanaf hier begon de ellende.
Door mijn perfectionisme wilde ik absoluut HAVO-4 niet nog een keer over doen. Het was voor mij een teken van falen dat ik niet over ging naar HAVO-5. Ook zou ik me diep ongelukkig voelen omdat ik dan 2 jaar ouder was dan mijn nieuwe klasgenoten. Helaas heeft school mij niet gematst waardoor ik terecht kwam bij de leerplichtambtenaar.
Gelukkig heb ik toen vrijstelling gekregen op mijn 17e om thuis te blijven van school, wel verwees ze me door naar Apantha om te laten onderzoeken wat ik had. Ik zat niet lekker in mijn vel en het was voor mij onmogelijk om naar een nieuwe school te gaan en/of om in een nieuwe klas terecht te komen omdat ik dit simpelweg niet durfde.
Na wat onderzoeken bleek al snel dat ik ASS ( Autisme Spectrum Stoornis ) had. Dit was niet zo’n verrassing omdat mijn vader Asperger heeft en mijn broer PDD-NOS heeft.
Naast autisme kreeg ik ook de diagnose depressie en sociale angststoornis. Dit verklaarde dus waarom ik niet lekker in mijn vel zat en waarom ik niks alleen durfde te doen.
Mijn problemen werden steeds erger. Ik kwam overdag de deur niet uit en ik kreeg maar geen werk. Ik kon niets over mezelf vertellen tijdens sollicitatiegesprekken dus kozen ze al snel iemand anders.
Door al deze ellende begon ik mezelf te automutileren.
Toen besloten mijn ouders en ik dat we toch maar naar een psychiater moesten gaan, om te kijken wat hij voor mij kon doen. Mijn psychiater schreef me gelijk Escitalopram voor, dit is een medicijn die helpt bij depressie en een angststoornis.
Ik begon die medicijnen te slikken en het ging al gelijk een stuk beter met me. Ik werd vrolijker en ik durfde steeds meer dingen alleen te doen.
Een minpuntje van de medicatie: ik werd enorm dik. Ik ben in 1 jaar tijd 40! kilo aangekomen.
Ik moest elke 6 weken naar de psychiater die me elke keer opnieuw vertelde dat je niet kon aankomen van die medicatie, hij had er in ieder geval nog nooit van gehoord. In het begin voelde ik me zo goed door mijn medicatie dat ik het niet erg vond om aan te komen, maar toen ik eenmaal 20 kilo was aangekomen begon ik me toch wel zorgen te maken. Ik begon dus op mijn eten te letten, dit hielp ook niet. Ik bleef maar aankomen.
In oktober 2018 was ik het zo zat om zo dik te zijn, dat ik van de een op de andere dag gestopt ben met mijn medicatie. Iedereen raadde me dat af omdat dat gevaarlijk kan zijn. Maar ik wilde de medicatie gewoon niet meer slikken! Ik had 3 weken last van de afkickverschijnselen ( hoofdpijn, misselijk en zweten ).
Toen ik minder last had van de afkickverschijnselen ben ik begonnen met sporten bij de sportschool, met een personal trainer. Hier heb ik 6 weken keihard getraind 5 keer in de week. Helaas ben ik hierdoor ook niks afgevallen, waarschijnlijk zat de medicatie toch nog in mijn lijf.
Ook ben ik daarna nog begonnen met wandelen samen met mijn ouders, dit liep helaas ook niet zoals ik wilde. Ik brak mijn enkel, het zou 3 tot 6 maanden duren tot het genezen zou zijn. Toch bleef ik doorlopen op de loopband.
Uiteindelijk ben ik met heel veel gedoe 10 kilo afgevallen en ben ik sinds begin februari 2019 weer opnieuw gaan sporten met een nieuwe personal trainer. Ik hoop dat eindelijk die medicatie uit mijn lijf is en ik kan beginnen met flink afvallen. Zodat ik weer net zo dun was als voor de medicatie. Wat een troep is dat zeg!
Ik heb 4 jaar in een Grieks Restaurant gewerkt, met heel veel plezier. Ik ben hier begonnen toen ik 15 was, nog voor mijn problemen begonnen. Hierdoor kon ik dit makkelijk volhouden en toen ik slechter in mijn vel ging zitten ging ik met enorme tegenzin. Maar toch ging ik, omdat ik iedereen kende.
Uiteindelijk is dit helaas ook misgelopen doordat ik niet altijd de makkelijkste ben en dingen verkeerd begrijp. Ook heb ik veel andere bijbaantjes gehad wat helaas altijd misloopt. Nog altijd probeer ik werk te zoeken.
Dit gaat helaas niet gemakkelijk. Door mijn autisme vind ik het enorm spannend om op sollicitatiegesprekken te komen. Vaak word ik wel aangenomen, maar als ik er eenmaal werk kan ik dit werk nooit lang houden. Ik kan slecht tegen commentaar en word snel boos. Ik pik dingen anders op dan mensen bedoelen. Hierdoor word ik vaak ontslagen of loop ik boos weg.
Ondertussen heb ik een jobcoach, die mij begeleid met werk/school zoeken. Zij heeft voor mij een stage geregeld in de administratie. Dit was in een bedrijf die mensen zochten met een arbeidsbeperking. Toen voelde ik even hoe fijn het is om met mensen te werken die mij respecteren om hoe ik ben.
Na veel gezoek naar vacatures hebben we samen besloten om toch een opleiding te gaan doen. In september 2019 begin ik met de opleiding Pedagogisch Medewerker Kinderopvang, dit is een eenjarige BBL opleiding. Ik wil zo graag iets met kinderen doen, dat ik me over deze stap moet proberen te zetten. Ik vind het ontzettend spannend om naar een nieuwe school te gaan met nieuwe mensen.
Als ik eenmaal op school zit, zal ik er hier meer over vertellen!
Ik had ook vaak enorm veel last van make-up opdoen, door mijn perfectionisme was het lastig om mijn wimpers te krijgen zoals ik ze mooi vond. Ik gooide vaak mijn mascara door de badkamer heen, tot vervelens aan toe van mijn ouders en vriend, haha!
Ik heb ook tot mijn 18e geduimd. Dit wilde ik enorm graag veranderen.
Ik heb nu dus wimperextensions en acrylnagels genomen. Dit is een hele opluchting voor mij, het bespaart me een hele hoop stress op een dag!
Ik hoop dat ik mensen met deze blog kan laten inzien dat ze niet de enige zijn met deze problemen. Mensen doen vaak raar over autisten, maar aan de buitenkant valt er vaak niks te zien.
Autisten zijn mensen met een gebruiksaanwijzing.
Niks om je voor te schamen dus! Er zijn weinig mensen die dit van mij weten. Daarom breng ik dit nu naar buiten.
Lieve meid, ben supertrots op jou dat jij dit zo open en eerlijk verteld, hoe moeilijk dit ook allemaal is voor jou.!
Hou van jou…
Dikke kus…mama
Goed bezig Mientje xx
Mayke….!!!
Goed zeg…!
Honnderd punten….
xxxx papa …
Lieverd ik vind jou een hele leuke lieve meid , ik hoop dat het je gaat lukken op school ..probeer er vol voor te gaan als je dit graag wil . Probeer heel open te zijn net zoals je dit doet ..petje af hoor dit is toch een hele grote stap om dit zo hier neer te zetten …maar als je open bent hebben ook meer mensen begrip voor je. ,en snappen ze Waarom je ooit anders reageert op sommige dingen…en weet je lieverd je kan t toch nooit voor iedereen goed doen … sommige mensen doen nou eenmaal nooit de moeite om iemand goed te leren kennen …dikke knuffel Petra van sluijsdam,😘
Geweldig Mayke. Doorzetten en zorg dat je gelukkig wordt.
Wat knap van je om dit zo naar buiten te brengen.
Het zal wellicht ook een stukje opluchting geven om erover te schrijven.
Wij weten hoe moeilijk het is om te leven met ASS (Daan).
Elke dag is weer een nieuwe uitdaging.
Wees trots op jezelf meid en hou vol met afvallen.
Liefs Renata
Lieve Mayke,
Wat een bijzonder geschenk geef jij zo aan anderen. Door jouw blog maakt het voor anderen mogelijk een ‘kijkje’ te kunnen nemen in jouw belevingswereld waardoor er hopelijk meer inzicht en begrip komt voor mensen die te maken hebben met ASS en waarin sommigen zich in zullen herkennen. Wat moedig van je dat je dit zo openlijk deelt. Dank je wel daarvoor! Lieve Mayke hoop dat je trots op jezelf bent en stap voor stap jouw leven creeert waarin jij je goed voelt samen met je dierbaren.
Liefs, Jamara
Hoi Mayke,
Heel dapper van je om je zo bloot te geven. Het geeft aan dat je je problemen in kaart hebt gebracht en je vast besloten bent het aan te pakken! Ga zo door, zorg dat de juiste mensen je helpen, dan komt het allemaal goed.
Hoi mayke
Mooi geschreven meid ben trots op jou om het zo te delen met andere mensen maar nieand is perfect maar wat je hebt mooi verteld en alles komt goed en heel fijn dat je iemand hebt die je goed kan begeleiden ga zo door groetjes en veel liefs Rita en Jos xxx
Lieve Mayke,
Wat ontzettend dapper en knap dat je er zo open over schrijft.
Wat een uitdagingen blijf je tegenkomen, zeg. Knap dat je het zo aanpakt.
Ik denk dat je hiermee veel mensen een eerlijke inkijk geeft in het leven met autisme en dat het voor extra begrip zal zorgen. Ik hoop dat je snel weer lekker in je vel komt te zitten.
Met je openheid ben je een voorbeeld voor veel mensen!
Beste Mayke,
Wat goed van je zeg om je ASS met iedereen te delen. Mijn kleindochter heeft PDD-Nos en kamt ook met veel problemen die ze tegenkomt in haar nog jonge leven. Ze is 14 jaar, doet het goed op school, maar krijgt extra begeleiding als ze dat wil en kan ook als alles haar teveel wordt even uit de klas en apart in een kamertje gaan zitten om even te ontspannen. Gelukkig denkt de school erg goed mee, omdat haar ouders samen met onze kleindochter het probleem goed hebben doorgesproken. Mocht ze oververmoeid zijn dan blijft ze gewoon een paar dagen thuis. Ook daar is begrip voor. Ze kan goed leren, dus kan ze ook wel eens wat lessen missen die ze later weer kan inhalen onder meer met die speciale begeleiding. Ik wil maar zeggen dat openheid over de obstakels waar je tegen aanloopt met school, vrienden en vriendinnen heel goed helpen om je weg in deze hectische maatschappij het hoofd te bieden. Veel succes in je verdere leven en bedank je moeder voor haar ingezonden stukje in het Max Magazine, heel goed dat ook zei dit deelt met de wat oudere lezers.
Groetjes Rinske
Wauw wat goed van jou om er zo open over te schrijven, ik herken heel veel in jou verhaal want ik heb een dochter met PDD-NOS en daardoor heel veel problemen door onbegrip om haar heen. Heeft geen vriendinnen omdat ze haar raar vinden en niet begrijpen , is erg onzeker en erg depressief ….
Ik ga haar jou site aanbevelen daar zal ze echt wat aan hebben en merken dat ze niet de enige is die t zo moeilijk heeft in deze maatschappij. Ze gaat hopelijk ook goede psysche hulp krijgen om zich aardig te leren vinden en om te leren zichzelf te accepteren zoals ze is met haar beperking! Ik las jou verhaal in vriendin waar ik op geabonneerd ben kwam zodoende op jou site..
Beste Mayke,
Ik heb jouw artikel gelezen in de krant…en wat een bewondering heb ik voor jouw doorzettingsvermogen .
Jouw verhaal komt mij heel bekend voor, ik heb namelijk een neef van 42 in België.
Hij heeft heel veel raakvlakken met jou. Jammer genoeg is het hem ondanks zijn geweldige capaciteiten nog niet gelukt om werk te vinden.
Eerlijk gezegd is men in België niet zo ruimdenkend voor mensen die anders zijn.
Neemt niet weg dat ik ontzettend veel bewondering voor jullie heb.
Ik wens jou het allerbeste voor je toekomst.
Gisèle Vergaelen