Hart

Ik heb al een lange tijd last van een hele hoge hartslag. Daarom ben ik een paar weken geleden doorgestuurd naar de cardioloog. 
Iedereen die naar een arts of ziekenhuis moet voor onderzoeken of gesprekken ervaart spanning. Ik vind het vooral vreselijk als ik mezelf moet uitkleden voor iemand die ik niet ken. Die mensen zien de hele dag hetzelfde maar toch blijft het vervelend omdat ik erg onzeker ben over mijn lichaam. 

Mijn moeder had beloofd om bij de onderzoeken bij mij te blijven. 
Als eerste kreeg ik een fietstest, dan moet je zonder shirt op een fiets zitten met plakkers op je lichaam die je hart registreert. Toen ik aan de beurt was liep mijn moeder met mij mee. Eenmaal bij de kamer werd ons verteld dat zij niet aanwezig mocht zijn. We hadden uitgelegd over mijn autisme maar nog steeds mocht mijn moeder niet mee de kamer in. 

Daarna kreeg ik een echo. Dit is helemaal met een bloot bovenlichaam. We hadden de cardioloog gevraagd of een vrouw het kon doen en die zei dat ze het zou regelen voor me omdat ze snapte dat ik het onprettig vond als een man dit deed bij me. 
Wat bleek nou, ik kreeg toch een man. Ik was meteen in paniek. Mijn moeder liep weer mee naar de kamer maar ook daar mocht ze niet mee naar binnen. Het was een donkere kamer en dan ook nog eens met een man alleen. Vreselijk!
Maar om een discussie in de wachtkamer te vermijden ben ik toch maar weer alleen gegaan. 
Mijn moeder vertelde na dit onderzoek dat de mensen die ook in de wachtkamer aan het wachten waren het schandalig vonden dat ze er niet bij mocht zijn. Daarna heeft ze nog een klacht ingediend maar helaas nooit meer iets van gehoord.

Het volgende onderzoek was een holteronderzoek. Dan krijg je voor 24 uur een kastje, een recorder met geheugenkaart, die de hartslag voor 24 uur vastlegt. Dat wordt doorgegeven via elektroden die ze op de borst plakken. Later wordt deze informatie via de computer uitgelezen zodat ze kunnen zien hoe hoog mijn hartslag was in die 24 uur en of er afwijkingen te zien waren. Ook moest ik opschrijven wat ik die dag gedaan had. 
Gelukkig was de vrouw die de elektroden opplakte super lief en mocht mama wel mee. 
We hadden verteld over de vorige onderzoeken en ook zij vond het vreemd dat mijn moeder niet mee mocht. Ze vertelde dat dit makkelijk kon. Maar achteraf kan je er helaas niks meer mee maar ik was blij om dit te horen en dat er toch nog iemand begrip heeft voor mijn situatie in het ziekenhuis. 

Om daar nog even op terug te komen vind ik het heel belangrijk dat er ook binnen een ziekenhuis veel meer begrip komt voor mensen met autisme. Je zou denken dat dit er wel is door zulk soort mensen, maar keer op keer merk ik dat dit niet gebeurd. Dat is erg teleurstellend. Het kost mij meer stress dan dat werkelijk nodig is. Want als mijn moeder gewoon mee mag naar bepaalde onderzoeken ben ik minder zenuwachtig. 

De uitslag van mijn hart was goed. Mijn cardioloog is een lieve vrouw en ze deed er alles aan om mij op mijn gemak te stellen. 
Ik heb gelukkig geen afwijkingen alleen een hele hoge hartslag. Midden in de nacht, als ik eindelijk slaap, is mijn hartslag zelfs maar 60/minuut. 
Dat wil dus echt wel zeggen dat mijn hoge hartslag door mijn autisme komt. Dit zei mijn cardioloog ook. Ik heb een ASS hart! Door alle stress en prikkels die ik ervaar gedurende de dag als ik op straat ben schiet mijn hartslag omhoog, zodra ik thuis in mijn veilige omgeving ben is deze rond de 100. Nog steeds hoog maar wel een stuk lager dan de 130-200 die ik heb als ik buiten ben.
De cardioloog hoopte dat ik door deze uitslag al meteen wat minder spanning zou ervaren wat betreft mijn hoge hartslag. Voor mij natuurlijk een grote geruststelling dat ik gewoon kan blijven doen wat ik doe zonder dat het gevaarlijk is voor mijzelf. Af en toe heb ik er wel last van dat ik zo’n hoge hartslag heb door benauwdheid of kortademigheid maar ik weet dat er niks kan gebeuren dus dat scheelt al in de paniek. 

Ik was begonnen met sporten om weer wat af te vallen. Overigens heeft mijn hoge hartslag weinig te maken met mijn gewicht want toen ik slank was had ik dit ook. 
De sportschool en daarbij behorende trainer waren geen succes. De lessen waren maar 30 minuten en ik kon geen cardio doen. Ook hadden zij geen apparatuur om mijn hartslag in de gaten te kunnen houden. Behoorlijk gevaarlijk dus.
Toen ik dit vertelde tegen mijn cardioloog heeft zij meteen een brief geschreven voor desbetreffende trainer en vermeld dat ik per direct moest stoppen daar en alleen mag sporten onder goede begeleiding die ook mijn hartslag regelmatig in de gaten kan houden.

Ik had daarna besloten om weer terug te gaan naar mijn oude sportschool. Ik heb mijn trainer geappt en gevraagd of die mij weer wilde helpen. En natuurlijk, toen stond hij altijd voor mij klaar en 2 jaar later nog steeds! 
Hij staat ook meerdere keren op mijn site beschreven en zelfs in mijn boek. Ik ben ontzettend blij dat hij mij weer wil helpen. 
Toen 40 kilo er af, en nu wil ik er 20 kilo af. Ik weet zeker dat ik met behulp van zijn training dit voor elkaar kan krijgen. Ik heb veel vertrouwen in hem en hij weet precies hoe ver hij met mij kan gaan. Net dat ene zetje meer dan wat ik mezelf kan geven en op tijd rust nemen als hij ziet dat ik last van mijn hartslag krijg. 

Ik ben enigszins gerustgesteld dat ik niks ernstigs heb met mijn hart. Helaas moet ik wel weer concluderen dat autisme toch echt bepaalde dingen heeft wat niet fijn is. Maar we zullen er mee moeten leven. Accepteren en doorgaan!