De reden van mijn blog
De reden dat ik ben begonnen met bloggen is eigenlijk best grappig. Ik zat aan de keukentafel bij mijn moeder en ik was weer eens zwaar depressief. Ze zei: ‘Mayke, waarom schrijf je niet eens op hoe je je voelt? Je kan namelijk beter dingen op papier zetten dan praten. ‘ Dus ik zei als grap: ‘ Oke, maar dan ga ik wel een blog maken. ‘ Nou zo gezegd, zo gedaan. Eerst dus als grap en daarna toch serieus werk van gemaakt. En ondertussen heb ik meer dan 1000 volgers. In 2019 begonnen en nooit verwacht dat ik het zo ver zou schoppen met mijn blogs. Ik heb onder andere in kranten en tijdschriften gestaan met mijn verhaal. Hoe gaaf is dat!

Mijn leven
Mijn problemen zijn vrij laat begonnen. Vroeger was ik een vrolijk maar erg verlegen meisje. Ik had een paar vriendinnetjes en het ging goed op school. Wel sprak ik altijd al liever thuis af in plaats van dat ik naar vriendinnen ging. Vanaf groep 7 werd ik gepest omdat ik wat dikker was dan de rest, dit heeft me erg veel gedaan. Sindsdien ben ik erg onzeker en ben ik me steeds meer af gaan zonderen. Verder verliep mijn leven aardig soepel tot dat ik een jaar of 17 was. Toen heb ik ook mijn diagnose gekregen. Ik merkte natuurlijk al aan een aantal dingetjes dat ik niet helemaal ‘normaal’ was maar ik heb nooit de behoefte gehad om mij te laten testen. Zoals: met mascara gooien als het niet mooi zat, tot mijn 18^e ‘duimen’ ( 2 vingers in mijn mond ipv mijn duim ) en mezelf openkrassen, niks durven te zeggen, niet alleen ergens heen durven, bellen eng vinden, binnen een paar seconde heel boos of chagrijnig zijn etc.

School
Na de basisschool ben ik vmbo-t gaan doen. Dit diploma heb ik heel makkelijk gehaald, daarna ben ik havo gaan doen omdat ik totaal niet wist wat ik wilde in mijn leven. Natuurlijk speelde ook mijn angststoornis een grote rol, maar dit wist ik toen nog niet. Ik durfde namelijk echt niet naar een vervolgopleiding in verband met een nieuwe school en een nieuwe omgeving. Toen ik in havo 4 zat ging het steeds slechter. Mijn punten waren veel lager dan op vmbo-t. Dit is natuurlijk logisch maar ik vond dit zo erg. School bood mij geen hulp aan en ze lieten mij aan mijn lot over. Uiteindelijk bleef ik zitten op 0,4 te weinig. Hierdoor stortte ik zo erg in dat ik depressief thuis kwam te zitten en ik echt niet meer naar school wilde. Ik heb een gesprek gehad met de leerplichtambtenaar en vrijstelling gekregen. Ik moest toen wel laten onderzoeken wat er met mij aan de hand was. Uit dit onderzoek kwam de diagnose Autisme, Sociale Angststoornis & Depressie. Op zich was dit geen onverwachtse diagnose aangezien mijn broers en vader ook autisme hebben. Ik voelde me opgelucht want ik wist eindelijk wat er met mij aan de hand was. In het begin vertelde ik het weinig mensen maar ondertussen ben ik er trots op en schaam ik me er niet meer voor.

Zoals ik hierboven al vertelde ben ik op 0,4 blijven zitten op havo. Ik neem het de school nog steeds erg kwalijk dat zij geen betere hulp hadden geboden toen ik het nodig had. Als ik mijn havo had kunnen afmaken had ik een heel ander leven gehad dan dat ik nu heb. Ik heb nog steeds weinig te klagen, ondanks mijn depressie. Maar toch had ik ook graag een goed betaalde baan gehad die ik misschien wel had kunnen hebben als ik mijn havo had afgemaakt. En het jaar nadat ik van school af was gegaan kregen zij een nieuwe maatregel. Je kon niet meer blijven zitten en je mocht zelf je uren indelen bij bepaalde vakken. Als ze dit dus 1 jaar eerder hadden gedaan was ik misschien wel niet eens blijven zitten! Dus al met al baal ik ontzettend van deze school, en dan vooral van het HAVO gedeelte. Want op vmbo-t heb ik het super naar mijn zin gehad en had ik ontzettend lieve docenten.

Werk
Nadat ik van school ben gegaan heb ik elke keer wel baantjes gehad omdat ik natuurlijk niet thuis wilde zitten en geld wilde verdienen. Maar helaas liep dit elke keer mis vanwege mijn autisme. Er hoefde maar 1 iemand een vervelende opmerking, in mijn ogen, te maken en ik liep boos weg. Ik werk nu bij de Albert Heijn achter de kassa. Dit is eigenlijk geen top baan voor iemand met autisme en een angststoornis. Ik heb ook elke dag erg veel stress en prikkels maar ik flik het wel elke keer. Ik heb een super lieve baas die rekening houd met mij en ook mijn collega’s houden zoveel mogelijk rekening met mij. Ondanks de drukte en de prikkels ben ik blij met mijn werk omdat de mensen die er werken het voor mij haalbaar maken.

Voelde ik me anders
Ik ben gewoon wie ik ben en dat is goed. Ik vind mezelf niet raar of zo omdat ik autisme heb. Wel zou ik willen dat ik wat makkelijker was met contacten leggen. Soms ben ik best wel eens jaloers op mijn vriend of vriendinnen die zo makkelijk een gesprek kunnen aanleggen met iemand, want dit is iets wat ik echt niet durf en ook nooit ga durven ben ik bang. Ook alleen ergens heen gaan zou ik graag willen maar is in mijn geval niet realistisch. Ik heb me er ondertussen bij neergelegd dat ik iets anders ben dan anderen en dat ik sommige dingen met hulp van mensen om mij heen wel kan doen.

Omgang leeftijdsgenoten
Ik heb nooit heel veel vriendinnen gehad. Ik had altijd 3 á 4 vriendinnen op school en dat was genoeg voor mij. Ik zag hun op school. Afspreken deed ik bijna nooit. Dat doe ik overigens nu nog steeds niet veel. Ik weet dat ik een paar vriendinnen heb op wie ik kan rekenen als er iets is. En zij weten ook dat ik niet van het afspreken ben en dat vind ik fijn dat ze dat accepteren. Natuurlijk zie ik ze af en toe wel maar het is niet dat ik dagelijks afspreek. Ondertussen heb ik een hele lieve vriend die alles voor mij doet. Hij accepteert wie ik ben en helpt mij met de dingen die ik niet durf. Ik ben onwijs dankbaar dat ik hem heb ontmoet en dat ik zo’n lieve jongen heb. Ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten.

Mijn ouders
Ik heb erg veel geluk met mijn ouders, vooral met mijn moeder. Het zijn super lieve mensen, ik heb nooit straf of iets gehad. Ik mocht altijd alles. Ik kan me ook geen betere ouders wensen. Ook heb ik een hele lieve stiefvader. Mijn echte vader heeft ook autisme, dit botst natuurlijk wel eens maar gelukkig hebben we nooit knallende ruzie gehad.
Mijn moeder doet altijd alles voor mij. Zij is het belangrijkste in mijn leven. Zij belt, gaat mee naar afspraken en regelt altijd alles voor mij. Als ik haar niet had gehad weet ik niet wat er van mij was gekomen. Ik besef me elke dag maar goed dat ik zoveel geluk heb met mijn ouders. Ik lees wel eens berichten van anderen waarbij de ouders diegene totaal niet accepteren om wie ze zijn, bijvoorbeeld door autisme of een andere beperking. Dat vind ik altijd heel erg omdat ik me totaal niet kan voorstellen dat je ouders hebt die je raar vinden omdat je iets anders bent dan anderen.

Hulp
Ik heb natuurlijk toen ik net mijn diagnose kreeg ook hulp gekregen van een psychiater. Ook hier heb ik weinig goeds over te zeggen. Desbetreffende man schreef alleen medicatie voor en hielp me verder niet. Ik zal niet verder in details treden. Uiteindelijk 40 kilo zwaarder door deze medicatie. Mijn psychiater zei dat dat niet kon door deze medicatie want hij had hier nog nooit van gehoord. Hij stuurde me door naar de afdeling eetstoornis, want daar lag het aan volgens hem. Ik heb 1 gesprek gehad op die afdeling en daar werd gelijk duidelijk dat ik geen eetstoornis had, zoals ik zelf ook al wist. Ik was het zo zat dat ik van de een op andere dag gestopt was met mijn medicatie. Geen aanrader voor andere mensen want dit is super ongezond! Ik ben een paar weken doodziek geweest maar ik heb volgehouden. Ik heb mijn afspraak met de psychiater geannuleerd en nooit meer een recept aangevraagd. Hij heeft nooit meer geïnformeerd over hoe het ging en hij vond het blijkbaar ook niet raar dat ik geen medicijnen meer op kwam halen. Zeker 1 jaar later kreeg mijn moeder een mail met de vraag of mijn traject kon stopgezet worden. Zo ja, wilde hij dit graag zelf van mij horen. Dus ik heb hem, zo vriendelijk mogelijk, de waarheid verteld. Dat ik het schandalig vond hoe ik behandeld werd en dat ik zeker niet meer terug kwam. Daar heb ik natuurlijk niks meer van gehoord. Zo blijkt maar weer hoe slecht de hulpverlening kan zijn. Dit wil niet zeggen dat elke hulpverlening slecht is, want voor sommige mensen is het een uitkomst. Voor mij helaas niet. Voor hetzelfde geld had ik zelfmoord gepleegd, want een depressie is zeker niet niks.
Ondertussen is de 40 kilo er weer af dankzij mijn top personal trainer Mahmoud. Ik heb samen met hem 5 dagen in de week kei hard gesport. Ik ben hem nog steeds dankbaar voor alles wat hij voor mij gedaan heeft!

Helden
Ik heb niet echt helden naar wie ik opkijk. Mijn motto’s zijn: fake a smile and move on & stay strong. Dit laatste heb ik ook op mijn arm getatoeëerd. Ik ben niet vaak trots op mezelf maar ik ben toch wel een beetje trots dat ik nog steeds overeind sta. Ik heb vaak depressieve momenten gehad en ik ben er elke keer weer redelijk goed bovenop gekomen. Ik heb littekens van het automutileren op mijn arm. Elke keer als ik ze zie ben ik blij dat ik dit heb gedaan en het uiteindelijk niet nog verder gedaan heb door middel van bijvoorbeeld zelfmoord. Ik heb er over na zitten denken om er een tattoo overheen te laten zetten maar ik heb mezelf bedacht. Dit is wie ik was en daar hoef ik mij niet voor te schamen door er iets over heen te laten zetten. Dus wees jezelf, iedereen is goed zoals die is! Ben trots op jezelf.