Wie vertel je het

Nu ik deze blog heb is er wel een probleem van me af gevallen.

Ik vond het erg lastig om mensen te vertellen over mijn autisme en wist niet goed wie er wat aan had om het te weten.
Nog steeds weet ik niet goed of ik het wel aan ‘vreemden’ of werkgevers moet vertellen. Toch lijkt mij dit wel het beste om te doen. Werk loopt bijvoorbeeld vaak mis omdat ze het niet weten.
Ik heb het idee dat als mensen het weten ze er rekening mee kunnen houden dat je soms anders reageert dan anderen.

Gelukkig heb ik veel goede reacties gekregen op de ‘coming-out’ van mijn autisme.
Ik ben blij dat ik nu niet meer hoef uit te leggen aan mensen wat ik heb, ik verwijs ze wel door naar mijn website. Ik vind het lastig om in het echt te vertellen wat ik heb en door ze mijn blog te laten lezen weten ze het meteen.
In het dagelijkse leven zien de mensen alleen mijn buitenkant, waar niks aan te merken is dat ik autisme heb. Er is dus een groot verschil met hoe ik eruit zie en hoe ik daadwerkelijk ben. Dat vind ik vaak erg vervelend.

Ik kan er bijvoorbeeld heel zelfverzekerd uitzien maar zo voel ik me niet. Ik kan op dat moment heel erg gespannen en nerveus zijn. De ander merkt daar dan niks van.
Het gebeurt ook regelmatig dat ik heel boos over kom terwijl ik helemaal niet boos ben.
Deze houding neem ik vaak aan als ik met iemand in gesprek ben, omdat ik het hele communicatieproces erg ingewikkeld vind. Communicatie is natuurlijk niet alleen het praten, maar ook gezichtsuitdrukkingen.
Ik vind het erg moeilijk om te begrijpen wat mensen bedoelen. Vaak neem ik iets verkeerds op terwijl ze het goed bedoelen.
Daarom gebeurt het vaak dat mensen met autisme en mensen zonder autisme elkaar verkeerd begrijpen.
80% van de communicatie is non-verbaal, 20% is verbaal.

Ik durf niet zomaar ergens een praatje te beginnen, zelfs niet met mijn eigen familie.
Ik zit elke week met mijn familie bij elkaar om te eten bij mijn moeder & stiefvader. Ze weten natuurlijk allemaal heel goed hoe ik ben, maar toch durf ik niet veel te zeggen. Dat vind ik heel erg maar het lukt me simpelweg niet. Ik zit vaak stil voor me uit te kijken terwijl ik het toch altijd heel gezellig vind.
Vaak raak ik ook helemaal overprikkeld doordat er gesprekken door elkaar lopen en ik dan niks meer kan volgen.

Ik heb het lang verzwegen voor iedereen maar ik ben nu op het punt dat ik me er niet meer voor schaam. Daarom weet eigenlijk iedereen ondertussen dat ik autisme heb. Dankzij mijn blog kan iedereen lezen hoe ik ben en hoe ik dingen ervaar. Doordat iedereen om me heen het weet kan ik eindelijk mezelf zijn. Ze moeten me maar accepteren zoals ik ben.