Tegenslag

Zoals ik al eerder vermeld heb heb ik ook een sociale angststoornis. Dit wil in mijn geval grotendeels zeggen dat ik niet durf te bellen, niet durf te praten en niet alleen de deur uit durf.

Veel mensen vinden het bijvoorbeeld leuk om op een terrasje iets te drinken, naar feestjes te gaan of te winkelen. Nou met dit soort dingen maak je mij dus echt niet blij. Zelfs als ik met een vriendin ben kost me dit enorm veel moeite. Maar ik doe het wel, omdat ik weet dat het belangrijk is om me soms over mijn angsten heen te zetten. Alleen feestjes/opstap sla ik wel altijd over omdat me dat echt niet lukt.

Ik heb vaak gelezen dat er meerdere manieren kunnen zijn om van de angst af te komen.
1. Accepteer dat je een sociale angststoornis hebt, je mag bang zijn!
2. Mijn mening doet er ook toe.
3. Ik mag fouten maken.
4. Ik moet loslaten dat ik denk dat mensen mij beoordelen tijdens een gesprek, want dat is vaak niet zo maar dat gevoel heb ik wel.
5. Iedereen is uniek en goed op zijn/haar eigen manier.
6. Een uitdaging aangaan geeft mij zelfvertrouwen.
7. Er is niks mis mee om je kwetsbaar op te stellen.

In meer dan de helft van de gevallen van een sociale angststoornis is het voor het 15e levensjaar begonnen.
Ik denk dat bij mij de vele vervelende gebeurtenissen in mijn jeugd daar ook wel mee te maken hebben gehad. En natuurlijk ook mijn autisme.

Het begon al met de spreekbeurten op school, dit was voor mij een ramp. Ik lag er weken van wakker.
Ik had weinig tot geen vriendinnen. En als ik al een vriendin had vond ik het nooit leuk om af te spreken bij diegene, dit wilde ik altijd thuis doen in mijn vertrouwde omgeving. Ik heb twee oudere broers en vond het altijd stoer en leuk om bij hun vrienden te zitten als hun er ook waren. Ook mijn broers spraken dus liever bij ons thuis af.

Ik vergeleek mezelf wel met andere meisjes maar ik dacht altijd gewoon dat ik extreem verlegen was. Ik zocht er niks geks achter.
Achteraf weet ik natuurlijk wel waarom ik zo was.
Ook heeft er in mijn puberteit een vervelend incident plaats gevonden.
Ik was met twee meisjes van school in ons dorp aan het winkelen toen er drie andere meisjes aankwamen en ruzie begonnen te maken.
Uiteraard was ik al meteen bang omdat ik niet voor mezelf op kan komen en al angstig was omdat ik over straat liep.
Uiteindelijk hebben ze ons meegenomen naar een afgelegen speeltuintje en hebben ze mij gestompt/geslagen. Ook was er een sigaret op mij uitgedrukt.
Mijn moeder, stiefvader en ik zijn gelijk naar de politie gegaan en aangifte gedaan van openlijke geweldpleging. Ook kon ik met slachtofferhulp praten, maar in mijn geval had dit niet veel nut omdat ik niet praatte.

Helaas zijn er vaker wat vervelende dingen gebeurd waar ik niet over kon praten. Zelfs bij mijn ouders liet ik er weinig over los.
Het resulteerde dat ik helemaal niet meer over straat durfde.
Ik moest natuurlijk nog wel naar school op de fiets, dus dit deed ik dan met enorm veel stress samen met een vriendin. Ik fietste altijd keihard, hoe sneller ik er was hoe beter. Ik kwam altijd zwetend aan op school omdat ik zo snel fietste en vanwege de stress die ik had als ik over straat moest. Dit vond ik natuurlijk ook weer super vervelend.

Toen ik 16 was leerde ik mijn ex-vriend kennen. Hij was wat ouder en had een auto. Bij hem voelde ik me wel veilig dus gingen we samen dingen doen. Ik hoefde nu ook nooit meer alleen ergens heen. Toen ik 17 was kreeg ik mijn rijbewijs en haalde ik al snel een eigen auto. Hierdoor ging ik al makkelijker over straat.
Ik kreeg mijn medicatie toen ik 18 was en durfde zelfs alleen naar de winkel. Ik ben wel gestopt na een jaar omdat ik nare bijwerkingen kreeg. Maar het ging met mij net zo ‘goed’ zonder medicatie als met medicatie. Ik kreeg steeds meer zelfvertrouwen en ben daardoor nu geworden wie ik ben.
Ik durfde steeds meer dingen alleen te doen, zelfs zonder de medicatie. Wel hele kleine dingen, zoals naar het werk toe en alleen een paar boodschappen halen na het werk enz.

Helaas is er afgelopen week weer iets vervelends gebeurt op het werk waardoor ik een enorme terugval heb. De herinneringen van vroeger kwamen gelijk weer boven.
Ik kan er niet teveel op ingaan maar het ging om een winkeldiefstal waarbij ik diegene betrapt heb. Dit vond deze persoon natuurlijk niet leuk en ze heeft vervelende dingen gezegd over mij tegen mijn collega.
Ik ben hier enorm van geschrokken en heb er weer slapeloze nachten van.
Ik heb meteen een gesprek gehad met een teamleider en de politie om een melding te maken van deze gebeurtenis.
Gelukkig mocht de collega met wie ik goed bevriend ben bij dit gesprek zitten omdat ik eigenlijk niet durfde. Ook nu wil ik er verder niet over praten, in ieder geval niet hoe ik me echt voel.
Als dit bij iemand ‘normaals’ zou zijn gebeurd zou diegene het allang weer vergeten zijn. Maar vanwege mijn verleden trek ik me dit enorm aan.
Dit heeft er weer opnieuw voor gezorgd dat ik niet meer alleen over straat durf. Ik weet dat ik moet werken dus dit doe ik ook, maar wel met enorme tegenzin. Bang dat er weer wat gebeurd. En dat terwijl ik het zo naar mijn zin had!
Ik baal enorm dat mij dit moet overkomen terwijl ik alleen maar mijn werk deed.

Gelukkig zijn mijn collega’s en baas er voor me. Ze beschermen me voor zover mogelijk is. Ook hebben ze me goed opgevangen na dit incident en daar ben ik heel blij om. Ik mocht naar de kantine lopen als het niet goed ging en ze vroegen regelmatig hoe het ging. Maar toch voel ik me helaas niet meer veilig en zit ik met nog meer stress te werken dan normaal.
Ik hoop dat ik snel weer vertrouwen krijg op mijn werk en dat ik weer met plezier naar mijn werk kan.

In dit soort gevallen zou het zo fijn zijn als ik er ECHT met iemand over zou kunnen praten. Iemand die mijn angsten deels weg kan nemen. En dat ik heel mijn hart kan luchten, maar helaas lukt me dat niet.
Maar ik blijf vertrouwen houden in mezelf en geef weer niet op!
Ook hier zal ik bovenop komen.