Een heleboel mensen zullen het onzin vinden. Maar ik durf geen telefoon op te nemen of zelf te bellen. (uit de blog ‘Mijn bel fobie’, Mayke)

Ze heeft een autootje waarmee ze naar haar werk rijdt. Ze werkt 40 uur per week en woont zelfstandig. En ze schrijft blogs, die gretig worden gelezen. Mayke Bloem is een prachtige meid van 20 jaar. Het lijkt haar voor de wind te gaan, maar schijn bedriegt. Want Mayke durft nergens alleen naartoe, durft niet te eten samen met anderen, durft niet alleen boodschappen te doen. Mayke is autistisch en heeft een sociale angststoornis. Daarnaast lijdt ze aan depressies. Dat maakt dat ze aan de zijlijn staat, en niet deel kan nemen aan het leven zoals ze dat zou willen. 

We zitten in haar zonnige kamer in haar flexwoning in Geldrop, waar ze nog niet zo lang woont. ,,Mayke moet toch vooruit in het leven. Ik heb een zeer indringende mail gestuurd en toen kreeg ze toch onverwacht snel deze woning”, vertelt haar moeder Leonore Belksma.
Mayke luistert, knikt af en toe. Glimlacht voortdurend. Haar ‘gebeitelde glimlach’, zoals de psychiater het ooit omschreef. Niemand ziet wat er echt in haar omgaat. Haar moeder is haar spreekbuis, en de twee hebben een bijzondere afspraak; moeder verteld, Mayke grijpt in als ze het er niet mee eens is, of iets wil toevoegen. Natuurlijk kan Mayke praten, maar dat vindt ze moeilijk met vreemden. Verbale communicatie is het grote struikelblok bij alles. ,,Ze wil zo graag maar het lukt haar gewoon niet in het leven”, zegt Leonore. 

Herkenbaar
Mayke is op een gegeven moment blogs gaan schrijven, over haar autisme. Binnen een paar uur nadat ze dit had bedacht, stond haar eerste blog online. Ze kreeg onverwacht veel reacties van mensen met autisme die haar verhalen herkenbaar vinden. Ze voelt zich gehoord en gesteund hierdoor. Maar dat is veilig binnenskamers. Naar buiten toe is dat een heel ander verhaal. 

Mijn ‘standaard’ gezicht kijkt altijd boos, waardoor mensen vaak zeiden kijk ’s niet zo boos. Ik heb deze opmerking zo vaak gehad dat de glimlach nu standaard op mijn gezicht zit in het openbaar of in stressvolle situaties. (uit de blog ‘Gebeitelde glimlach’, Mayke)

Als Mayke 17 jaar is, gaat het niet meer op school. Ze heeft vmbo-t gehaald, en moet een vervolgopleiding kiezen. Ze durft niet. Niet alleen naar een opleiding waar ze niemand kent! Haar beste vriendin ging altijd mee naar het vmbo, maar nu moet ze alleen. 
Die stap is te groot. Ze gaat havo doen, en blijft op 0,4 punt verschil zitten. De havo overdoen, met dat leeftijdsverschil? Met haar angst om weer alleen te moeten? Ze krijgt vrijstelling op voorwaarde dat ze in therapie gaat. En daar krijgt ze haar diagnose. ,,Dat kwam hard aan, maar eigenlijk ook weer niet”, zegt Leonore. Veel stukjes vielen ook op hun plek.
Met haar diagnose komt Mayke bij de psychiater terecht. Ze krijgt antidepressiva: escitalopram. In een jaar tijd komt ze 40 kilo aan. Het helpt niet tegen haar depressie. Haar baantje in het Grieks restaurant wordt steeds moeilijker hierdoor, want de gangpaadjes zijn zo smal. Ze valt van het ene baantje in het andere. Bij een tandtechnicus, het Kruidvat, op een vakantiepark, friet verkopen bij het zwembad. Maar niets blijft voor lang, want een ‘foute’ opmerking van iemand en Mayke durft niet meer, of wordt heel boos en mag niet meer. Bijvoorbeeld als ze ‘dik’ wordt genoemd door een bedrijfsleider. 
,,We hebben heel lang geprobeerd Mayke in het doelgroepregister te krijgen”, zegt Leonore. ,,Haar jobcoach en de gemeente vertelden haar dat ze daar niet voor in aanmerking kwam.” Ze zou ’te goed’ daarvoor zijn. Oftewel, niet beperkt genoeg. Ze kwam er toch in, omdat haar nichtje, die zelf jobcoach is, wist dat Mayke hierin wel thuishoorde. Het zou een grotere kans op een betaalde baan moeten zijn; de werkgever krijgt er immers geld voor. Voor Mayke leverde het niets op. Tijdens een sollicitatiegesprek via dit traject werd haar gevraagd of ze ‘nu eens even kan reageren alsof ze geen autisme heeft’.

Zetje
Soms heb je net het goede zetje in het leven nodig. Mayke kreeg dat zetje toen haar broer en schoonzusje haar meenamen naar de sportschool. Daar werkte Mahmut, een Syrische vluchteling. Hij werd haar personal trainer. Hij trainde maandenlang vijf dagen per week urenlang met haar. Appen, bellen. ‘Je komt maar’, zei hij. Mayke viel in negen maanden 40 kilo af. 
Inmiddels heeft Mayke een baan bij supermarkt Albert Heijn. Niet via het doelgroepregister, maar gewoon, echt, gesolliciteerd. Samen met haar moeder, want alleen durft ze niks. Soms heb je net die ene persoon nodig die begrip toont en zich in je verdiept. Zoals die manager bij de supermarkt, die haar blogs eerst las en haar een baan gaf. 

Wat vond ik dit fijn, mensen die wisten hoe ik was zonder dat ik het zelf hoefde uit te leggen (…) Nog nooit heb ik meegemaakt dat er zo goed met mijn autisme om werd gegaan. (uit de blog ‘Werk’, Mayke)

De blogs van Mayke zijn te lezen op mijnlevenmetautisme.home.blog

https://www.ed.nl/geldrop-mierlo-nuenen/mayke-bloem-20-uit-geldrop-durft-niets-alleen-ze-heeft-autisme~a12c21f1/