Pijngrens

Gisteren, 21 januari 2020, had ik een dagopname in het ziekenhuis voor een kleine medische ingreep.
Aangezien ik vaak apart reageer op pijn heb ik er voor gekozen om deze ingreep onder een roesje te laten doen.

In het verleden is mij wel gebleken dat ik erg verschillend kan reageren op pijnprikkels.
Zo liep ik toen ik een jaar of 8 was 2 weken met een gebroken arm rond.
Ik was gevallen op de trampoline. De huisarts beweerde dat dit niet gebroken kon zijn omdat ik eigenlijk geen pijn vertoonde. We zijn uiteindelijk 3 keer bij de huisarts geweest en de laatste keer had mijn moeder erop aangedrongen om een röntgenfoto te laten maken. Eindstand: toch wel een gebroken arm dus ik kreeg gips.
Een paar maanden later was ik gevallen met springtouwen op school, op dezelfde arm. Mijn moeder vertrouwde het niet dus weer naar het ziekenhuis. Mijn arm was op precies dezelfde plek gebroken, wat zelden voor komt. Dus toen moest ik weer opnieuw 6 weken in het gips.
Ook heb ik nog een keer mijn enkelbanden gescheurd toen ik was gevallen met de fiets. De fiets viel op mijn enkel en het werd enorm dik. Wel ben ik nog gewoon naar huis gefietst zonder al te veel pijn.
Vorig jaar ging ik wandelen met mijn ouders en zwikte ik mijn enkel om. Natuurlijk bleef ik gewoon verder lopen. De volgende dag was mijn enkel echt heel dik dus ging ik naar de huisarts. Die wilde eigenlijk geen foto laten maken maar gezien mijn verleden hadden we er op aangedrongen om toch een röntgenfoto te laten maken. En hoppa, enkel gebroken.
Ik was toen net druk bezig met sporten en dit wilde ik niet opgeven. Dus na een paar weken ging ik weer sporten. Ik was erg boos op mezelf dat mijn enkel gebroken was dus eigenlijk niet verder kon met afvallen. Maar ik ben geen opgever dus ik ging gewoon door!

Met bovenstaande wil ik dus zeggen dat als er echt iets aan de hand is qua pijn, ik daar eigenlijk niet zoveel last van heb. Maar als ik bijvoorbeeld een sneetje, splinter of iets anders onbenulligs heb verga ik van de pijn.

Zo ook bij deze ingreep.
Ik kreeg infuus, wat ik al dood eng vond dus ik kreeg verdovingspleisters op mijn hand en arm. Ik zei dat ik graag infuus in mijn arm wilde omdat dit me minder eng leek.
Helaas luisterde desbetreffende man niet en deed de infuus in mijn hand. Hij prikte ook nog eens verkeerd! Dus het deed al enorm veel zeer, en dan ook nog is verkeerd. Wat een drama.. De verdovingspleister op mijn hand hielp dus ook niet.
Daarna kwam een vrouw het infuus prikken in mijn arm en ik voelde er niks van. Wat een opluchting dat zij hem wel in mijn arm wilde doen!

De ingreep had ook zonder roesje gekund maar ik ken mezelf dus dit was een betere optie. Dus voor iets wat eigenlijk nog geen 10 minuten zou duren zonder roesje, werd dit voor mij een dagopname.

Het begon al ellendig.
Ik zou als eerste geholpen worden maar ik moest pas om 11:30 aanwezig zijn, en werd een uur later geholpen. En dan ook nog eens nuchter zijn de hele dag!
We hadden gevraagd of mijn moeder mee mocht tot de OK en dat was ook niet goed doorgegeven. Uiteindelijk wel kunnen regelen dat dit mocht.
Ook lag ik eigenlijk op een kamer met meerdere mensen terwijl we een aparte kamer gevraagd hadden. Mijn moeder had verteld over mijn autisme en gelukkig had die vrouw mij overgeplaatst naar een aparte kamer, godzijdank!

Na de ingreep werd ik al snel wakker en voelde ik me niet suf. Ik mocht snel naar huis. Helaas bleek onderweg dat ik me toch niet zo goed voelde als dat ik dacht.
Gelukkig hadden ze van te voren gezegd dat ik niet zelf mocht autorijden die dag. Ik begon enorm te zweten, zag lijkwit en moest bijna overgeven.
Mijn moeder en ik stonden 10 minuten langs de kant stil omdat ik dreigde flauw te vallen. Dit vond ze natuurlijk doodeng en wist niet wat ze moest doen. Ze twijfelde om terug te rijden naar het ziekenhuis maar natuurlijk wilde ik dit niet en we reden snel naar mijn moeders huis. Daar aangekomen plofte ik neer op de bank en ging snel wat eten. Daarna ging het gelukkig weer wat beter.

Ik had gister enorm veel pijn maar gelukkig is de pijn al wat minder. Ik ben blij dat ik deze week niet hoef te werken zodat ik rustig kan herstellen.