Mensen met autisme hebben vaak last van overprikkeling.
Overprikkeling is een stress reactie van het lichaam. Prikkels zijn dingen die je waar kan nemen en waar je op reageert. Bij overprikkeling komen er meer prikkels binnen dan dat je lichaam en hoofd kan verwerken. Dat gebeurt vaak onbewust.
Het kan gebeuren als er iets niet goed gaat, zowel in een gesprek als tijdens een gebeurtenis. Ik kan dan opeens boos kijken of een boze opmerking maken. Als ik echt overprikkeld ben ga ik vaak staren omdat ik dan even met mijn gedachten kan afdwalen en nergens aan hoef te denken.
Ik heb dan geen controle meer over mijn emoties en dat kan dan vervelend overkomen voor de mensen om mij heen. Interactie met die persoon is dan niet mogelijk. Daar raak ik dan weer extra van slag van.
Ik heb meer tijd nodig om prikkels te verwerken.
Ik kan op het ene moment blij zijn en op het andere moment heel boos als iemand een opmerking maakt die ik verkeerd begrepen heb.
Ze zeggen dat mensen met autisme moeite hebben om afstand te nemen van prikkels, ze te verwerken en te relativeren. Ik moet zeggen: dat klopt zeker!
Ik kan soms niet goed plaatsen wat iemand met een bepaalde opmerking bedoeld en dan reageer ik daar heftig op. Terwijl het vaak niet zo bedoeld word.
Dan is het het beste om mij even met rust te laten zodat ik weer tot mezelf kan komen. Soms lukt me dit niet en blijf ik lang boos of chagrijnig.
Waar ik ook veel prikkels van krijg zijn veranderingen. Hoe klein ze ook zijn.
Bijvoorbeeld op mijn werk worden de laatste dingen veel veranderd in verband met corona. Dat kost mij veel energie.
Ik weet dat mensen zonder autisme zich hier niet druk om maken en ze zich snel aanpassen aan de situatie. Mij lukt dit niet.
Op het werk staan hekken met een route die mensen moeten lopen om naar binnen te kunnen zodat ze 1.5 meter afstand houden. Dit verandert wekelijks omdat het dan toch niet werkt zoals we hoopten. Ik kan hier erg geïrriteerd door raken.
Ik hou nu eenmaal niet van veranderingen. Gelukkig werk ik nog steeds halve dagen in plaats van 36 uur. Maar ook hier maak ik me alweer druk om omdat ik weet dat dit binnenkort waarschijnlijk weer verandert en dan ben ik bang dat ik weer snel hoofdpijn krijg. En dus nog sneller overprikkeld raak met lange dagen werken.
Wel ben ik mijn werkgever enorm dankbaar dat ik al een paar maanden halve dagen mag werken want dit geeft mij ontzettend veel rust. Ik werk 6 uur per dag en hierdoor kan ik op tijd mijn rust nemen en thuis ontprikkelen. Soms slaap ik ’s middags een uurtje als ik echt heel moe ben en dan voel ik me weer enigszins goed.
Ook weet ik dat ik over 1.5 jaar uit mijn woning moet omdat dit flexwonen is. Hier maak ik me ook al druk om omdat ik bang ben dat ik niks gevonden krijg. Dit geeft mij veel onrust. Er is een groot woningtekort dus de kans dat ik iets vind voor die tijd is heel klein.
Ik zit in een bepaald traject voor autisten. Zij zoeken ook een woonruimte voor mij, maar wanneer?
Ik vind het lastig dat ik totaal niet weet waar ik aan toe ben. Ik kan dit dus ook niet loslaten en ben er elke dag mee bezig.
Ik kijk elke dag naar woningen maar helaas vanwege mijn leeftijd zal ik niet snel iets vinden.
