Mondkapjes

Ik heb even weinig van me laten horen omdat, zoals de meesten wel gelezen hebben, ik verhuisd ben. Ik ben van mijn kleine studio naar een flat gegaan. Heel mooi en heel fijn. Eindelijk meer ruimte!
Verhuizen was wel erg stressvol omdat er veel moest gebeuren. Nu het eindelijk achter de rug is dacht ik dat ik het allemaal weer op de rit had qua stress maar nu komt corona weer helemaal terug.
Al die wisselende maatregelen kan ik met mijn hoofd niet meer bijhouden.
Ik word er heel depressief van.
Sinds de coronatijd met alle bijbehorende stress lukt het me ook niet om 36 uur te werken. Gelukkig is mijn baas nog steeds begripvol en mag ik minder werken van hem. Ik werk nu +- 20 uur per week. Dit gaat met moeite maar ik probeer het toch vol te houden omdat ik niet helemaal thuis wil zitten.
Ik mag gelukkig ook om 7 uur al beginnen zodat ik voor de drukte in de middag weer thuis ben. Hierdoor krijg ik iets minder prikkels en kan ik op deze manier gewoon blijven werken.

Maar nu dus de nieuwe maatregel: mondkapjesplicht.
Ik heb ten eerste al, zoals vele mensen met autisme, moeite met gezichtsuitdrukking te herkennen. Nu mensen een mondkapje dragen zie ik alleen de ogen, daar kan ik dus niet veel mee.
Ook versta ik mensen heel slecht met dat mondkapje op. Wel snap ik het dat mensen een mondkapje opdoen en dit vind ik voor mezelf ook veiliger zodat de klanten mij minder snel kunnen aansteken.
Door omstandigheden heb ik afgelopen week thuis gezeten maar over een paar dagen moet ik weer werken.
En dat betekent dus ook voor mij een mondkapje dragen.
Het zelf dragen van een mondkapje is een ander ding.
Het is op veel plekken verplicht nu dus ik heb weinig keus ben ik bang.
Ik kan er voor kiezen om thuis te blijven maar daar word ik niet gelukkig van. De afgelopen maanden heb ik veel angsten weten te overwinnen en als ik nu thuisblijf krijg ik weer een terugslag waardoor ik op den duur deze dingen niet meer durf. Dus ik vrees dat ik er maar aan moet proberen te wennen.

Ik vind het heel lastig om iets op mijn gezicht te hebben. Ik vind mijn bril al lastig genoeg.
Nu is bij een mondkapje ook nog is mijn neus en mond bedekt en dat kost me veel energie en daar heb ik heel veel last van.
Het ademen gaat dan gewoon moeilijk. Mijn huisarts heeft mij verteld dat ik zoveel zuurstof in mijn bloed heb dat ik continue hyperventileer, ook al merk ik daar zo niks van. Dit komt door de stress als ik uit mijn huis ben. Ook is mijn hartslag in rust al 130. Mijn ademhaling + hartslag is door de stress niet goed onder controle te houden, laat staan hoe dit is als ik een mondkapje op moet doen.
Alleen aan het idee al krijg ik het super benauwd. Dus met een mondkapje is het waarschijnlijk niet te doen voor mij.
Het overprikkelt mij enorm. Het kriebelt, het is warm, het zit steeds te wrijven over mijn gezicht, het is benauwd en mijn bril slaat er continue door aan.
Als autist moet ik al zoveel prikkels extra verwerken dan iemand anders dus dit is voor mij dan echt heel moeilijk.
Ik heb dus ook echt enorm veel stress om aanstaande maandag weer te moeten beginnen op het werk.

Eerst hoefden we achter de kassa geen mondkapje op dus daar was ik blij mee. Maar helaas is dit nu ook weer aangepast dus zitten wij de hele dag met een mondkapje op. Wel is er iets anders verzonnen en dat is zo’n kap voor je gezicht. Dan zit je niet zo je eigen adem in te ademen en slaat je bril niet aan zoals met een mondkapje.
Dit is een goede oplossing maar voor mij weer een probleem erbij.
Hierdoor krijg ik nog meer last van mijn sociale angststoornis en ga ik nog meer denken dat mensen mij aankijken of over mij praten omdat het geen gezicht is. Dit is voor mij dus geen optie.

Dus ik ben benieuwd hoe het gaat maandag op het werk. Ik hoop dat ik het niet te benauwd krijg door het mondkapje en gewoon kan blijven functioneren.