Zoals ik al vaker heb gezegd kom ik elke keer weer op een nieuw punt van irritatie, namelijk: mensen willen niet snappen dat ik een beperking heb.
Vanochtend belde mijn moeder naar de huisarts voor mij, aangezien ik een belfobie heb en dus niet durf te bellen.
De assistent zei tegen mijn moeder dat zij niet mag bellen omdat ik al 21 ben. Ik moest dus maar leren om zelf te gaan bellen. Wat snapt zij niet aan een belfobie? Was het allemaal maar zo makkelijk dat je alles van de een op de andere seconde zelf kan leren en doen. Ik heb er zelf ook niet voor gekozen om dit te hebben, had het liever ook niet gehad!
Het irritante is ook nog eens dat er in het systeem van mijn huisarts staat dat mijn moeder mag bellen vanwege mijn autisme. Wij hebben dit al meerdere keren gezegd en meerdere keren aan de telefoon werd er tegen mijn moeder gezegd dat ze niet mag bellen. Hoe vaak moet het nog gezegd worden voordat zoiets doordringt?
Juist bij een huisarts zou je toch verwachten dat ze iets meer verstand en begrip zouden hebben. Mijn moeder gaat echt niet achter mijn rug om bellen voor een uitslag of wat dan ook. Ze vertelde dat mijn begeleider maar moest bellen in plaats van mijn moeder. Want ja joh, ik heb liever dat mijn begeleider voor privé dingen belt en niet mijn moeder waar ik altijd alles tegen vertel? Hoe moeilijk kan het zijn.
Uiteindelijk heb ik toch maar zelf gebeld omdat ze zo moeilijk deden, maar dit kost mij weer enorm veel moeite en stress. Wat eigenlijk dus niet nodig was aangezien mama voor mij mag bellen en ik daar toestemming voor heb gegeven! Pffff heel mijn dag weer verpest.
Wat zou ik blij zijn als ik deze dingen niet keer op keer meer mee hoef te maken. Dat mensen onderhand is gaan begrijpen dat ik iets heb en dat ze dat accepteren. Meedenken voor oplossingen, maar dat bestaat tegenwoordig niet meer blijkbaar.
Echt heel vervelend als hulpverleners niet nadenken. Het lijkt soms wrl of je alles moet voorkauwen. Wel knap van je dat je het toch hebt aangedurfd om zelf te bellen.
Wat ik ook vaak doe als mensen aan de lijn moeilijk doen, is expliciet om hun naam vragen, of ze die nog even willen herhalen. Daar krijgt menigeen het benauwd van en dan zijn ze vaak ineens wel bereidt om te luisteren! Dikke hug van een mama
Ja Mayke, was weer even heel vervelend. Ik voelde me ook als moeder weer falen toen er tegen mij gezegd werd dat jij met je 21 jaar maar eens moest gaan leren bellen!
Heb nog wel kunnen zeggen dat ik het ook liever anders had gezien en dat ze mij dat niet hoefde te zeggen….
Jammer ja, juist bij een huisarts (waar notabene de notitie bij jouw naam staat dat ik van jou toestemming heb om te mogen bellen) zou je wat meer begrip verwachten en niet steeds alles te moeten uitleggen.
Enja inderdaad nu heb je zelf moeten bellen. Ik ben dan ook supertrots dat het je gelukt is maar weet ook wat voor (onnodige) stress dit gekost heeft.
Jammer ja…
Xx
Wat zegt je huisarts er zelf van? Misschien kan hij tegen zijn assistente zeggen dat ze voor jou een uitzondering mag maken. Soms houden mensen strikt aan de regels die ze hebben gekregen. Hopelijk komen jij en je huisarts er samen uit.