Hulpverlening

Ik wil jullie graag mijn verhaal vertellen over de ontzettend slechte hulpverlening die ik gehad heb. Ik denk dat veel mensen zich hier in zullen herkennen omdat het vaak niet goed gaat.

Psychiater
In 2017 kreeg ik mijn diagnose en toen werd ik gelijk doorverwezen naar een psychiater. Deze man schreef mij bij het eerste gesprek meteen Escitalopram voor, dit is een anti-depressiva en het zou me helpen mijn depressie en angsten te verlichten. Zo gezegd, zo gedaan. Ik begon elke dag 10 mg te slikken, na de eerste dag voelde ik me al gelijk beter. Wat natuurlijk raar is, omdat het een paar weken de tijd nodig heeft om te werken.. Dit zat dus in mijn hoofd.
Helaas kwam ik er al snel achter dat ik steeds meer aankwam, een paar kilo per maand. Ik ging braaf elke 6 weken naar de psychiater voor een nieuw recept en gaf dit aan. Hij zei: elk pondje gaat door het mondje. Natuurlijk is dit ook zeker het geval, maar dat het door de medicatie kwam had hij nog nooit van gehoord. ( Dit is een van de meest voorkomende bijwerkingen, maar goed! )

Na een jaar ben ik van de een op de andere dag gestopt met het nemen van deze medicatie omdat ik het zat was om telkens dikker te worden en er geen oplossing kwam. Ik was dus 40 kilo aangekomen in 1 jaar tijd, absurd veel! Tot mijn verbazing heeft de psychiater, of desbetreffende organisatie, nooit geïnformeerd waarom ik de zes-wekelijkse afspraak had afgezegd en ook geen nieuw recept meer aanvroeg.
Bij dit soort medicatie is het A) gevaarlijk om zomaar te stoppen en B) er kan een hoop gebeuren met een mens die anti-depressiva slikt. Voor het zelfde geld had ik zelfmoord gepleegd en hadden ze nooit geïnformeerd.
Hieruit blijkt dus maar weer dat je gewoon een nummertje bent en niemand je daadwerkelijk wil helpen zoals ze beweren!

Een paar maanden geleden kreeg ik ineens een brief van de organisatie dat ze contact probeerde op te nemen maar niet het juiste nummer in het systeem hadden staan. Wat erg raar is aangezien ze wel telkens sms’jes stuurden voor de afspraken met hetzelfde nummer. En ze hadden natuurlijk ook veel eerder een brief kunnen sturen!

Uiteindelijk had mijn moeder de psychiater gemaild over deze bizarre situatie en zij kreeg als antwoord dat hij graag persoonlijk van mij wilde horen dat de behandeling stopgezet kon worden. Goh, na dik een jaar geen afspraken lijkt het me logisch dat de behandeling allang gestopt had kunnen worden!!
Dus ik had hem gemaild, met daarin bovenstaande verhaal en over hoe slecht ik het vind hoe ik daar behandeld werd.
Natuurlijk nooit een reactie op gekregen!!

Jobcoach
Sinds mijn diagnose in 2017 heb ik ook een jobcoach gekregen omdat ik natuurlijk aan het werk moest omdat ik vrijstelling had gekregen van school. Ze beloofde natuurlijk dat ik snel aan het werk kon komen, omdat ik veel capaciteiten zou hebben en geen zware autisme heb. Nou na 3 jaar nog geen vaste baan! Elke keer moest ik naar Eindhoven rijden om vervolgens op Indeed te gaan zitten kijken naar reguliere vacatures. Nou dat kan ik thuis ook, daar hoef ik niet voor naar Eindhoven te rijden.
Ondertussen heb ik 3 verschillende mensen gehad die wel een baan voor me zouden regelen, maar daadwerkelijk iets gedaan ho maar.

Ook zeiden ze van de gemeente + mijn jobcoach dat ik niet in het doelgroepregister zou komen omdat ik daar ’te goed’ voor zou zijn en teveel werkervaring had opgedaan. Terwijl in mijn CV duidelijk te zien is dat elk baantje na een paar weken/maanden misloopt bij mij, vanwege mijn autisme! Dus een jobcoach/hulp op mijn werkplek was wel degelijk van belang.

Mijn nicht is toevallig ook jobcoach, maar niet van mij.
Nadat zij dit hoorde van mij zei ze gelijk dat ik zeker wel in het doelgroepregister zou komen! Dit had ik gezegd tegen mijn jobcoach en toen kon ze het ineens wel regelen!
Nu sta ik dus pas een half jaar in het doelgroepregister.
Oftewel als ik 3 jaar geleden al in het doelgroepregister was gekomen zag mijn leven er waarschijnlijk heel anders uit!

Gelukkig heb ik niet opgegeven en ondanks vele sollicitaties die ik ZELF gedaan heb, heb ik nu ook zelf een fulltime baan weten te regelen!

Door mijn verhuizing naar een ander dorp moet nu alles opnieuw geregeld worden. Dit duurt natuurlijk ook weer eeuwen waardoor ik voorlopig geen jobcoach tot mijn beschikking heb.

Maar de vraag is: wil ik uberhaupt nog wel een jobcoach of hulp? Ik heb het vertrouwen in de hulpverlening totaal verloren. Tot nu toe heb ik alles altijd zelf moeten doen en oplossen.
En hopelijk heb ik ook geen jobcoach meer nodig nu ik een fijne begripvolle werkplek heb gevonden.

Lang leven de waardeloze hulpverlening!