Gevoelens uiten

Dit keer een iets minder leuke blog.
Je gevoelens niet kunnen uiten. Ik kom hier onderaan deze blog op terug.
Onderstaande staat op Wikipedia:
Mensen die hieraan lijden hebben te maken met moeilijkheden van het verwoorden en begrijpen van emoties en met het omgaan van hun emoties. Ze zijn slecht in staat lichamelijke gewaarwordingen te KUNNEN zien als uiting van hun emoties.

Het risico op een depressie bij iemand met ASS is hoger dan bij iemand naders. Het is namelijk ook al zo dat ik bijvoorbeeld vaker somberder ben en dan kan niets mij opvrolijken. Zelfs om simpele dingen kan ik me erg somber voelen zonder dat ik het zelf wil, bijvoorbeeld een afspraak wat niet doorgaat. Ik ga dan het liefste op de bank liggen en verder wil en kan ik niks doen. Maar dat is eigenlijk niet goed in zo’n situatie. Als ik alleen maar op de bank lig ga ik meer piekeren en er over nadenken. Afleiding werkt vaak het beste.
Wat mij uiteraard heeft geholpen is het beginnen van deze blog. Ik weet dan van reacties van anderen dat ik niet de enige ben met dit soort problemen. Het is op dat moment een schrale troost maar toch…

Ik probeer, met name op mijn werk, te doen alsof er niks aan de hand is. Ik gedraag mij zo normaal mogelijk zodat niemand iets aan mij merkt. Dat zorgt er natuurlijk wel voor dat ik me nog eenzamer voel omdat ik dan met niemand kan praten. Ook geeft dat nog meer prikkels dan normaal en daar word ik dan weer moe van.
Sinds ik bij de broodafdeling werk in plaats van bij de kassa moet ik nog vroeger opstaan. Mijn wekker gaat dan om 04:30 en om 06:00 moet ik beginnen met werken. Dit doe ik 3 ochtenden in de week. Omdat ik mijn vaste ritueel heb ’s ochtends bij het opstaan moet ik echt mijn wekker zo vroeg zetten omdat ik dit met alle rust wil doen en niet wil haasten.
En als ik, zoals nu, al niet goed in mij vel zit + slecht slaap door alle stress is dit extra zwaar. Het lijkt alsof ik met tien paarden wordt teruggetrokken in alles wat ik doe.

Kortom, het dagelijkse leven is op dit moment erg zwaar voor mij.
Ik zal even wat persoonlijke dingen vertellen waarom ik nu erg slecht in mijn vel zit en tegen een depressie aan zit.
Allereerst ( voor vele onbenullig maar voor mij niet ) heb ik mijn nagel vorige week gestoten. Dit klinkt natuurlijk niet pijnlijk maar dit was zodanig hard dat mijn eigen nagel er voor 75% aflag. Nog aan een kant zat mijn nagel vast. Zelfs het gedeelte wat in je huid zit ( nagelbed ) was uit mijn nagelriem geschoten. Ik heb die avond, samen met mijn moeder, bij de EHBO gezeten.
De arts in het ziekenhuis had dit nog niet vaak gezien. Doordat ik acryl nagels had ( wat voor mij de perfecte oplossing was tegen het automutileren ) was de klap zo hard dat daarom mijn nagel dus helemaal uit mijn vel was geschoten. Overigens heb ik mijn acrylnagels er de dag daarna gelijk af laten halen omdat ik dit niet nog eens mee wil maken. Ze hebben mijn vinger moeten verdoven met 2 spuiten en de nagel terug in mijn huid moeten stoppen in de hoop dat het nog terug gaat groeien. Het moest uiteraard helemaal verbonden worden en ik mocht een week niks doen. Want nog 1 keer stoten en dan zou mijn nagel er helemaal afliggen. Afgezien van de enorme pijn die ik had is het ook erg lastig dat ik niks mag doen. Ik mocht dus niet werken maar ook in huis kan ik weinig doen. Gelukkig neemt mijn vriend veel taken van mij over op dit moment. Het vastgroeien duurt helaas wel even, zo bleek bij de controle. Hierdoor kon ik dus voor de 2e week niet werken omdat ik rust moet houden. Ik werk met mijn handen dus dat is geen goede combinatie. Want met 1 hand een krat etc tillen schiet niet op.
Gelukkig mocht ik 1 week in de ziektewet van mijn teamleider maar de 2e week moest ik eigenlijk komen werken. Ik kon dit niet meer in de ziektewet zitten dus moest ik mijn verlofdagen opnemen als ik niet kwam werken. Hier koos ik dan ook direct voor want ik vind het herstel van mijn vinger belangrijker.
Het volgende waar ik me enorm rot over voel is dat 3 familieleden erg ziek zijn. Mijn oom heeft kanker en zit midden in de chemo’s. Mijn tante heeft ook kanker en zij ligt momenteel in het ziekenhuis, we vrezen helaas allemaal het ergste. Mijn andere tante ligt ook in het ziekenhuis met een open beenwond. Haar ene been is een aantal jaren geleden al geamputeerd en dit been moet misschien ook geamputeerd worden. Kortom, erg veel ellende dus.
Ik heb hier vreselijk veel last van en ik slaap ook nauwelijks.

En dan ook nog extra gestress op mijn werk omdat mijn contract in april hoogstwaarschijnlijk niet verlengd word. Ik zou dan namelijk een vast contract moeten krijgen en dat geven ze niet zomaar.
Omdat ik al 1.5 jaar in de ziektewet zit ( ik werk 18 uur in plaats van 36 uur ) zit ik nu in het Spoor 2 traject. Gelukkig worden mijn uren wel aangevuld omdat ik in het doelgroepregister sta. Anders had ik nog meer stress omdat ik anders mijn huur en de overige vaste lasten niet meer kon betalen.
Dit traject loopt via het UWV, via daar heb ik een jobcoach gekregen. Zij gaat mij helpen bij het vinden van een passende baan wat ik wel vol kan houden met mijn autisme en niet te veel prikkels geeft. Ik hoop dus ook snel dat ik ander werk heb zodat ik dit achter me kan laten.
We zitten te denken aan iets in de administratie omdat ik goed met computers over weg kan en ik daar mijn rust in kan vinden. Maar ja, vind dat maar eens…
Ik zal door dit traject ook op verschillende plekken stage moeten lopen om te kijken of het iets is. Allemaal nieuwe plekken en nieuwe dingen wat dus enorm eng is voor mij!

Nou kom ik dus terug op het punt van het gevoel niet kunnen uiten. Dit is precies hoe ik mij voel.
Het zou fijn zijn als ik met een hoop mensen er over kon praten en kan aantonen dat ik mij rot voel. Dat ik kan bespreken wat er aan de hand is met mijn familie, mijn werk en de impact wat dat op mijn leven heeft.
Ik loop natuurlijk al maanden rond met het nieuws dat mijn oom en tante kanker hebben. En dit heb ik al die tijd voor me gehouden omdat ik niet weet met wie ik hier over kan praten. Ongeacht mijn ouders en vriend natuurlijk, want die zijn er gelukkig wel voor mij en snappen dat ik mij enorm rot voel.
Ik weet dus ook dat ik mezelf alleen maar rotter ga voelen naar mate de maanden vorderen en het nog slechter gaat zijn met mijzelf + mijn familieleden. Elke dag leef ik nu in de stress of dat ze deze dag weer overleefd hebben.
En natuurlijk ga ik, als ik volgende week weer ga werken, doen alsof er niks aan de hand is. Ik ga door alsof er niks gebeurd is en ik laat niemand mijn ware ik zien. Mijn gebeitelde glimlach zal weer op mijn gezicht staan zodat niemand zich afvraagt of er iets met mij is.
Ik denk dat een aantal collega’s deze blog ook zullen lezen en weten wat er speelt. Maar dan nog wil ik er niet over praten in het echt. Dit is geen onwil, maar onmacht. Ik wil graag, maar ik krijg het niet voor elkaar.
Ik los mijn problemen graag zelf op, ook al lukt dat zeker niet altijd. En dit zorgt er uiteindelijk voor dat ik in elkaar stort en weer een zware depressie krijg. Maar dat is een kwestie van afwachten en doorgaan.

Stay Strong.