Ik wil jullie graag iets vertellen over mijn familiesituatie omdat ik er erg mee zit. Dit kost mij heel veel moeite om te vertellen omdat het erg privé is. Ik ben er van overtuigd dat deze situatie mede door autisme komt. Daarom wil ik het graag van me af schrijven.
Sinds een aantal jaar heb ik jammer genoeg geen contact meer met mijn oudste broer. Ook met mijn jongste broer heb ik een tijd geen contact meer gehad maar godzijdank is dit goed gepraat.
De ruzie is eigenlijk ontstaan vanwege mijn vorige relatie waar ze het niet mee eens waren. Van het een kwam het ander. Ruzie na ruzie door miscommunicatie totdat uiteindelijk het contact verbroken werd.
Ik baal hier uiteraard heel erg van. Maar helaas hebben we autisme en is de communicatie erg slecht en moeilijk. We kunnen lang boos blijven, vinden dat we allebei gelijk hebben en kunnen slecht met elkaar praten over dingen.
Mijn broer waar ik geen contact meer mee heb heeft al lang een relatie en heeft inmiddels 2 kinderen. Kort voor dat we geen contact meer hadden heb ik mijn oudste neefje, nu 2.5 jaar, maar een paar keer gezien en vast kunnen houden. Daarna was ik niet meer welkom. Mijn 2e neefje, nu 1 jaar, heb ik nog nooit gezien. Ik vind dit heel erg. Juist omdat ik kinderen zo leuk vind.
De pijn die ik hier van heb achtervolgt me dagelijks. Ik weet namelijk hoe fijn contact ik voor de ruzie had met mijn broers en hun relaties. Echt een fijn gezinsleven. Alleen omdat mijn toenmalige vriend hun niet aanstond is dit zo gelopen. Eigenlijk te stom voor woorden, maar ik zit er wel heel erg mee.
Uiteindelijk heeft mijn jongste broer mijn toenmalige vriend wel geaccepteerd.
Wat was ik hier blij om. Met hem en zijn vriendin heb ik nu een heel goede band en zijn we vaak bij elkaar.
Zeker nu ik alleen woon kan ik hun hulp goed gebruiken en staan ze altijd voor mij klaar.
Ik hoop uiteraard dat het nog goed zal komen tussen mijn oudste broer en mij.
Zoals sommige mensen wel eens zeggen: daar zal wel een wonder voor nodig zijn. Maar ik blijf altijd hopen want ik mis hem elke dag.
Lieverd, wat moedig dat je dit wil delen met iedereen.
Ook ik als moeder ben heel erg verdrietig over deze situatie en ik zou er alles voor geven om deze situaties weer normaal te krijgen.
Gewoon weer allemaal bij elkaar aan tafel te kunnen zitten. Op verjaardagen bij elkaar te kunnen zijn. Gewoon elkaar allemaal accepteren hoe we zijn….ieder met zijn eigen eigenaardigheden.
Dit is ook mijn grootste wens Mayke!!
Enja…het leven kan zomaar over zijn…..inderdaad te kort om ruzies te hebben.
Zo zonde van de tijd!!
Ik hoop dat alles ooit weer goed komt….
Dat wens ik met heel mijn hart.
Liefs mama xxx