In juni werden mijn moeder en ik gevraagd of we naar Amsterdam wilden komen voor een interview en fotoshoot voor het tijdschrift de Vriendin. De rubriek ging over moeders die trots zijn op hun kind met een beperking.
Wat was dit spannend. We waren enorm aan het twijfelen of we het wel zouden doen omdat we dit allebei erg eng vinden, ik al helemaal in verband met mijn autisme, en niet vaak naar Amsterdam zijn gereden. Maar natuurlijk laten we zo´n ontzettend gave kans niet schieten en hebben we ja gezegd!
Gister was het dan eindelijk zo ver, de editie waar wij in stonden kwam uit! Ik heb gelijk op mijn werk een tijdschrift gehaald en gelezen. Mijn collega’s natuurlijk ook gelijk en die vonden het allemaal super leuk!
Mijn moeder en ik hebben gelijk de foto’s van de fotoshoot besteld en zijn enorm benieuwd hoe ze er allemaal uitzien!
Wat een ontzettend gave ervaring was dit, iets om nooit meer te vergeten!
Leonore: ‘ We weten sinds drie jaar dat Mayke autisme heeft. Haar vader, mijn ex, heeft Asperger, dus de diagnose kwam niet helemaal uit de lucht vallen. Mayke is altijd al stil en teruggetrokken geweest. Je ziet niks aan haar, dat maakt het zo lastig. Alleen boodschappen doen vindt ze bijvoorbeeld eng, en dat verwacht niemand van een twintigjarige. Naast haar autisme heeft Mayke een sociale angststoornis en een depressie.
de Vriendin
Haar psychiater schreef antidepressiva voor en in heel korte tijd kwam ze daardoor veertig kilo aan. Ik had zo met haar te doen. Op eigen initiatief stopte ze cold turkey met haar medicatie. Drie weken lang was ze doodziek, verschrikkelijk om haar zo te zien.
Ze is daarna gaan sporten. We hebben een personal trainer ingehuurd, een geweldige man. Mayke en hij hebben een klik. Hij zit haar flink achter de vodden en ze vertrouwt hem. Als ze niet wil komen, appt hij haar en staat hij haar in de deuropening op te wachten. Dat heeft ze nodig. Ze is met zijn hulp al dertig kilo afgevallen. Dat is voor iedereen een enorme prestatie, maar met Maykes beperking helemaal.
Inmiddels blogt ze over haar leven. Dat doet ze om het van zich af te schrijven, maar ook om anderen in hetzelfde schuitje te laten weten dat ze niet de enigen zijn. Mayke durft bijvoorbeeld niet te telefoneren en dat deelde ze op haar blog. Daar kreeg ze heel veel reacties op. Mensen herkenden haar verhaal.
Mayke is een steun voor lotgenoten, maar ook voor ouders. Ze geeft een bijzonder inkijkje in haar wereld. Ik laat haar vrijwel dagelijks weten hoe geweldig ik dat vind. ‘
Dank je wel voor je openheid, ik kwam jouw artikel in de vriendin tegen terwijl ik bij de kapper zit. Mijn dochter heeft ook ass, en jouw verhaal is zo herkenbaar. Gelukkig heb ik ook een goede band met mijn dochter, en kan ik haar vaak helpen omdat ik, net als jouw moeder, graag praat en altijd voor haar klaar wil staan. We zijn nog niet zover dat we heel open naar iedereen zijn over haar bijzonderheid. Maar je verhaal inspireert wel! Hartelijke groeten van ons.