Corona maatregelen verdwenen

Ik heb ooit in een blog geschreven over corona dat ik niet kon wachten tot alles weer ‘normaal’ zou zijn omdat dat het fijnste is, dacht ik.
Nou heb ik de afgelopen 1.5 jaar gemerkt dat corona mij ook heel veel rust bracht. En ik denk voor meerdere mensen met autisme.

In het begin van corona was alles heel verwarrend voor mij. Er kwamen telkens nieuwe regels en maatregelen, hierdoor kreeg ik enorm veel stress. Mensen om mij heen werden heel bang voor corona en dat begreep ik niet altijd. Ik werd er soms ook boos over. Mensen liepen met een boog om mij heen, zeker als mensen wisten dat ik in een supermarkt werk waar dus veel mensen kwamen. Dus dat ik extra veel kans op besmetting had.

Op een gegeven moment moest ik dus ook een mondkapje dragen op het werk. Daar ben ik echt heel depressief door geworden want ik wilde dat echt niet. Ik heb normaal al een hoge hartslag vanaf het moment dat ik mijn veilige huis verlaat. Buitenshuis ben ik in een soort van constante hyperventilatie. Daardoor kreeg ik het ook heel benauwd van het mondkapje. Ik had vanuit Autismepunt wel een verklaring zodat ik hem niet op hoefde te zetten, maar daar durfde ik geen gebruik van te maken. Want dan kijkt iedereen je raar aan en snappen ze niet waarom je het niet op hebt. Juist omdat aan de buitenkant niet te zien is wat ik ‘mankeer’.
Het is dus echt een verademing dat dit dus niet meer hoeft!

Wat ik ook vreselijk vond is dat er bijvoorbeeld bij de huisarts of het ziekenhuis niemand met mij mee mocht. En alleen durf ik dat echt niet. Dat maakte dus ook dat ik bepaalde dingen ging uitstellen.
Daarom wilde ik graag dat de maatregelen zouden verdwijnen, dit zou nog meer rust in mijn hoofd geven.
Maar daar ben ik inmiddels enigszins op terug gekomen.

De 1.5 meter regel is er nog steeds, alhoewel bijna niemand zich daar meer aan houd. Ik had er altijd een hekel aan als vreemde mensen dicht tegen mij aan stonden dus deze maatregel was en is een goede oplossing voor mij. Zo kan ik altijd zelf nog een stapje weg zetten als mensen toch nog te dicht bij mij in de buurt komen. Zonder dat er raar naar mij gekeken word.
Ook de begroeting van 3 kussen geven heb ik altijd een hekel aan gehad, bij mensen die ik goed ken vind ik dit ook niet altijd fijn. Kortom deze 2 maatregelen mogen zeker blijven van mij!

De laatste tijd staat er veel in het nieuws over de jongeren die hun vrijheid terug willen. En dat ze daar ook erg aan toe zijn. Weer gezellig naar de kroeg, naar vrienden, festivals en op vakantie gaan.
Deze jongeren hebben het idee dat door corona hun leven 1.5 jaar heeft stilgestaan. Ze zijn daar boos, depressief en ongelukkig van geworden.
Ik lees dit dan met gemengde gevoelens. Ik snap hun heel goed, maar mijn leven ziet er altijd zo uit. Ik durf niet naar feestjes, festivals of gezellig met een hoop vrienden iets te doen. Afgezien van het feit dat ik al niet eens heel veel vriendinnen heb. Ook naar het buitenland op vakantie gaan kost mij ontzettend veel stress waardoor dit voor mij echt niet noodzakelijk is. Gezellig eten in een restaurant, lijkt me altijd super leuk maar op het moment zelf zit ik vol met stress. Hierdoor doe ik dit dus bijna nooit.
Mijn leven is altijd zoals de jongeren nu hebben ervaren in deze coronatijd.
Er stond een stuk in de Telegraaf van een vrouw van mijn leeftijd die de corona beperkingen vreselijk vond en ze zei: ‘Op deze manier te moeten leven is volstrekt abnormaal! ‘

Ik weet het, ik weet het maar al te goed. En met mij vele anderen met autisme of een angststoornis!
Wat zouden wij dit ook graag willen doen.

Voor mij veranderd er dus niks nu de meeste maatregelen verdwenen zijn. Ik blijf nog steeds hele dagen thuis, op de paar dagen dat ik werk na.
Uiteraard gun ik het iedereen dat hij/zij hun vrijheid weer terug hebben. Maar misschien moet er ook een beetje meer besef komen voor de mensen die leven zoals ik. Het is niet voor iedereen vanzelfsprekend om leuke dingen te doen. De deur uit gaan kost mij veel moeite en daar heb ik niet altijd de fut voor.
Ik probeer me er soms overheen te zetten door iets leuks met mijn vriend of een vriendin te doen maar dit kost mij zoveel moeite dat ik de dag daarna de bank niet meer af kom.

Wat zou ik ook graag blij willen zijn dat de maatregelen opgeheven zijn. Het enige waar ik blij om kan zijn is het mondkapje wat ik niet meer op hoef tijdens het werk. Maar van de andere verdwenen maatregelen zal ik weinig merken. En dat vind ik erg jammer omdat ik ook graag elk weekend leuke dingen wil doen maar het simpelweg niet kan en durf.