Onbegrip

Beste lezers van Mayke’s blog,

Begin van het jaar heb ik ook een blog gemaakt over hoe ik als moeder omga en kijk naar Mayke met haar autisme.
Ik schreef daar letterlijk: ‘autisme gaat niet over, het gaat door en het stopt niet. Geen enkele dag, geen enkel uur.’
Elke dag zie ik bij Mayke de worsteling in het leven en de problemen die dat geeft.
Het is er nog steeds, helaas. Dat vind ik en dat vind Mayke ook. We hadden het graag anders gezien.

Ik heb Mayke het afgelopen jaar een aantal grote stappen zien maken. Ze heeft nu een eigen mooie flat met ambulante hulp, ze heeft een lieve vriend en nog steeds werk.
Maar helaas begint het laatste, haar werk, haar steeds meer op te breken. Ze werkt bij een heel drukke Albert Heijn.
Begin dit jaar begon ook daar corona een rol te spelen. Het werd daar een totaal andere wereld dan voor de coronatijd. Uiteraard heeft iedereen daar last van, maar toch heeft iemand met autisme daar nog meer last van.
Er kwamen ook nogal wat extra prikkels bij.
In het begin het hamsteren, dus overvolle rijen aan de kassa. Het verplichten van een winkelwagentje of een mandje, reden voor veel mensen om daar boos over te doen. Hoestende en niezende mensen aan de kassa die zich nergens iets van aantrokken. Het gaan dragen van een mondkapje.

Omdat Mayke in het doelgroepregister zit kon ze gelukkig een aantal uren minder gaan werken. Bij het UWV is destijds door een arts bepaald dat Mayke niet zelfstandig fulltime kan werken. Een verademing!
Als Mayke 36 uur had moeten blijven werken, zoals ze voor de coronatijd deed, had ze dit niet volgehouden. Gelukkig dat haar baas hiermee instemde.
Ik heb hier gesprekken over gehad met de bedrijfsarts en de Arbodienst. Iedereen is al blij dat Mayke niet helemaal uitvalt. Ondanks dit alles werkt ze toch nog tussen de 20 en 25 uur per week. De ene keer iets minder en de andere keer iets meer.
Waar Mayke nu wel heel veel last van heeft is dat haar collega’s dit niet allemaal snappen.
Ze krijgt nu vaak opmerkingen naar haar hoofd als: ‘fijn he zo’n tropenrooster’, ‘zoo, mag je nu alweer naar huis?’, ‘zou je niet eens wat meer gaan werken, dit is niet eerlijk tegenover je collega’s.’ en ga zo maar door.

Ze heeft net haar blog Buitenkant gemaakt. En ja, dat is dus het probleem. Je ziet niks aan Mayke. Ze durft op zo’n moment geen weerwoord te geven maar van binnen gaat ze kapot!!
Vaak dit soort opmerkingen naar je hoofd krijgen is niet vol te houden nee.
Het liefst zou ik naar deze mensen gaan en vragen of ze willen ruilen. Ze mogen dan 25 uur werken maar dan wel mét autisme. En, autisme stopt niet na die 25 uur werken. Dat gaat dus dag en nacht door. Ook in haar privé leven!
Haar hoofd zit zo vol van alles dat ze haar vrije uren hard nodig heeft om alles weer leeg te maken. En dan weer maandag beginnen aan de werkweek, met bovenstaande problemen die weer voorkomen.
Gelukkig zijn haar collega’s ook lief en slepen haar door veel situaties heen.
Maar ik merk aan Mayke dat ze het aan het opgeven is. En dat zal niemands bedoeling zijn…
Ik snap heel goed dat mensen het niet begrijpen, ik heb ook al eens gezegd dat ik als moeder zijnde het ook niet allemaal begrijp. Het is een heel complex iets dat autisme. En iedereen met autisme is anders.

Een hele goede omdenker vind ik:
Jammer dat mensen geen problemen kunnen ruilen, iedereen weet namelijk hoe hij die van een ander moet oplossen!

Lieve lezers van Mayke’s blog, ik wens jullie allemaal een gezond 2021 toe en laten we met z’n allen wat vriendelijker zijn naar elkaar!
Het leven is maar kort.

Leonore