Aangezien ik ook met de tijd mee moet gaan heb ik voor mijn volgende blog maar weer eens gezocht op internet waar ik het nu over wil hebben.
BLIJ ZIJN!!
En dan uiteraard over mijn dochter Mayke en blij zijn. Kan ze ooit ECHT blij zijn? Dat vraag ik me ooit af…
Maar eerst de definitie van blij zijn:
‘ Vreugde of blijdschap is een positieve emotie bij mensen of dieren, een tevredenheid met de omstandigheden of omgeving. Wie blij of gelukkig is, ondervindt geen gebrek of stress, heeft positieve gevoelens over de omgeving of zichzelf en heeft dan ook geen grote behoefte om de omstandigheden te wijzigen. ‘
En nu ga ik weer even terug in de tijd…
Mayke was altijd al een rustig en teruggetrokken meisje. Ze groeide op in een gezin met twee grotere broers en die vond ze geweldig. Ze keek erg tegen hun op en ook hun vrienden die in grote getalen bij ons kwamen vond ze erg leuk. Ik kan me die tijd nog herinneren dat Mayke altijd het hoogste woord had en volop mee deed. En in mijn beleving ook blij was. Niets wees erop dat er bij haar autisme speelde. Haar vader en ik gingen scheiden en daar heeft Mayke ook weinig last van gehad. Ze bleef gewoon zichzelf en vond alles prima. Ze maakte ook snel weer wat vriendinnetjes op onze nieuwe woonplek. Dat er bij haar toch wel autisme speelde was te merken na het behalen van haar VMBO-t diploma en het jaar daarna de HAVO en vooral het niet overgaan. Toen zag ik voor het eerst een Mayke die niet meer blij was.
En inderdaad bleek Mayke toch autisme te hebben. En een sociale angststoornis + depressie.
Ze ontmoette een veel oudere jongen/man waar wij echt wel onze zorgen om hadden. Wij vonden Mayke een wat naïef meisje en met zoveel leeftijdsverschil ( 11 jaar ) was dat reden tot zorg. Dat gaf natuurlijk ook veel ruzie want ja, Mayke was natuurlijk ook een puber! En ze zeggen dat een puber met autisme dubbel zoveel ellende kan geven en ik moet helaas toegeven dat dat ook zo is. Ook Mayke’s broers vonden hier wat van en de familieruzie was compleet.
Dus de blijdschap, bij iedereen overigens, was weg. De eerlijkheid gebied wel te zeggen dat de relatie met deze man toch 5 jaar heeft geduurd en wij na een tijdje toch zijn teruggekomen op onze bezorgdheid. En hem uiteraard thuis verwelkomde…
Daarbij had Mayke in die tijd ook nogal wat wisselende baantjes en ik vond het zo sneu om te zien dat ze elke keer haar best deed er iets van te maken maar dat helaas door allerlei redenen telkens misliep.
Haar baan bij een Grieks restaurant liep mis omdat Mayke 40 kilo was aangekomen door de antidepressiva en daarom niet zo snel meer kon lopen en het fysiek te zwaar werd om met grote schalen door het restaurant te lopen.
Haar baan bij de supermarkt ( niet de AH van nu ) liep mis door haar eerlijkheid: ze zag vanachter de servicebalie dat kinderen een hond aan het pesten waren, die hond beet een kind en er werd een petitie gestart om die hond in te laten slapen. Mayke had daar een mening over die ze ook ( helaas ) verkondigde en de manager eiste dat ze haar excuses ging aanbieden bij de moeder van dat kind. Mayke kon dat uiteraard niet voor elkaar krijgen. Einde baan want Mayke durfde niet meer terug te gaan naar haar werk.
En zo waren er tal van redenen dat het misliep en daar werd Mayke niet echt vrolijk van.
Haar zelfvertrouwen werd met de minuut minder en haar depressies met de minuut meer. Weinig reden tot blijdschap nee. Dus vaak een Mayke met een treurig gezicht.
Ga ik weer even naar de definitie van blij zijn. Blij ben je als je tevreden bent over de omstandigheden waarin je leeft. Blij ben je als je geen stress ervaart. Blij ben je als je positief bent over jezelf en je omgeving en je je daarin helemaal tevreden voelt.
Helaas tellen deze dingen dus niet voor Mayke.
Mayke ervaart namelijk dagelijks stress. Alleen al het naar buiten gaat geeft haar stress. Haar hartslag verhoogt tot bijna de 200. Geen hartprobleem, zei de cardioloog, alleen gewoon een vorm van hyperventilatie door de stress die ze buiten ervaart.
Mayke is niet positief over zichzelf, hoezeer wij haar ook telkens prijzen. Wij zeggen ook vaak: ‘ Welke jonge vrouw van 22 heeft al een boek op haar naam staan? ‘ En een blog waarin ze al drie jaar haar problemen open en transparant deelt met iedereen?
Wij vinden dat ze daar heel trots over mag zijn!!
Mayke woont al een paar jaar op zichzelf, ook daar mag ze trots op zijn, vinden wij dan weer. Nu woont ze zelfs samen met haar leuke vriend en ze doen het super goed samen! Mooi opgeruimde flat en ze hebben het leuk. Wat wil je nog meer??
En toch… Mayke is nooit echt blij. Blij in de zin van ergens echt enthousiast over worden.
En dat vind ik als moeder soms moeilijk om te zien. Ik zie haar struggelen in het leven. Ze doet zo haar best om alles op orde te houden en te krijgen. Soms lukt dat wel en soms lukt dat niet.
Uiteraard moet dit geen negatieve blog worden want dat is niet de bedoeling.
De reden dat ik deze blog gemaakt heb is dat ik denk dat veel moeders van kinderen met autisme ditzelfde gevoel hebben. Het gevoel van een soms ongelukkig kind op de wereld te hebben gezet. Een kind wat niet echt blij kan zijn. Een kind wat moet vechten tegen onze overspannen maatschappij waarin alles moet en ook vlug moet. Moet vechten tegen het onbegrip en overal moeten uitleggen waarom ze zo zijn.
Daar word je als moeder verdrietig van. Ik soms wel in ieder geval. En dan ben ik ook net als Mayke, niet blij!
Wat ik ook in Maykes boek geschreven heb:
‘ De zorgen om een kind met autisme blijf je je hele leven houden, ook al wonen ze niet meer thuis. Maar wat ben ik een trotse moeder van een lieve dochter met autisme!
Samen komen we er wel en samen zijn we sterk! ‘
Stay Strong.
Mooie woorden van een trotse moeder
En inderdaad mayke, zoals jullie mama zegt.
Je hebt wel je eigen boek.
Dat lukt ons niet eens.
Probeer er van te genieten meiske.
Dikke kus voor jou
Het niet echt blij zijn is zo herkenbaar. Mijn zoon van 11 is altijd bang, bang voor het donker, bang om andere mensen aan te spreken, bang iets verkeerd te doen, bang op zijn kop te krijgen, bang om te ontploffen. Het zorgt ervoor dat hij niet kan genieten van iets, en dan echt genieten, zoals zijn zusje kan. Dat is zo moeilijk om te zien als moeder. Ik snap je helemaal, want wij zijn super trots op hem, als hij vraagt aan de bezorger om achterom te komen omdat de voordeur niet open kan. Trots als hij brood is gaan halen bij de bakker. Trots als hij de hele dag les heeft kunnen volgen, Trots als hij een afspraak met vriendjes regelt. Trots als hij drinken besteld in een restaurant. Trots als hij iets moeilijks doet en doorzet. Trots op hem als persoon. Maar in zijn ogen zie je nooit echt blijdschap en Trots op zichzelf. En dat doet pijn, heel veel pijn.
Een mooie, herkenbare tekst. En wellicht zouden mijn ouders ook eenzelfde meid zien in mij. Nooit echt blij, vrolijk of genietend. Toch is niets minder waar .
Er zijn echt wel momenten dat ik oprecht blij ben , vrolijk of dat ik geniet van dingen.
Het heeft alleen langer tijd bij mij nodig te beseffen wat ik waar voel en wat dit betekent en voordat ik er uiting aan geef.
Daarnaast is het sterk afhankelijk van het feit welke ruimte ik krijg om te ervaren en voelen mij te uiten. En tenslotte hangt het ook af hoe mijn omgeving naar mij kijkt . Ik word blij en gelukkig van andere dingen dan zij.
Zelf heb ik Ass, ben ik jaren depressief geweest, mijn sociale angst is groot en ik ben chronisch pijn patiënt. Toch ben ik op zoek gegaan naar mijn innerlijke kracht en kleur en nu ik hier bij kan komen en mijn talent mag inzetten , kan ik weer voelen en blij zijn. Omdat ik zelf heel goed weet welke weg ik heb afgelegd.
Blij zijn kan moeilijk zijn, maar is niet onmogelijk.
Het onvermogen om blijdschap te ervaren. Er is een naam voor. Enhandonie het komt veel voor bij autisme helaas heb ik het ook. Maar toch in mijn eigen wereld in mijn eigen moment .ben ook ik blij ik geniet van mijn hond en de natuur