Mijn hele leven al heb ik verschillende ‘wondjes’ op mijn arm gehad die ik altijd open kraste. Dit waren bijvoorbeeld muggenbulten die ik dusdanig open kraste dat het een wondje werd. Telkens krabde ik de korstjes er weer vanaf waardoor het steeds groter werd. Voor mij was dit ´normaal´ om te doen, en voor mijn omgeving ook. Ik wist niet beter dan dat ik dat deed en ik vond het fijn en ontspannen. Ik duimde hierbij (mijn wijs- & middelvinger ipv mijn duim). Dit heb ik tot mijn 19e gedaan.
Totdat ik in een periode kwam waarin ik depressief raakte. Ik had geen voldoening aan alleen de wondjes openkrabben, dus ik besloot om mezelf op andere plekken op mijn armen te krassen.
Na één keer, kwam twee keer.. en op een gegeven moment werd het een gewoonte om mezelf te krassen als ik me slecht voelde.
Vlak nadat het gebeurde schaamde ik me enorm en probeerde ik het te verbergen. Dit deed ik door middel van shirtjes aan te doen met lange mouwen of vesten te dragen. Zelfs in de zomer terwijl het bloedheet was.
Toen iemand het toch zag zei ik altijd: ‘ de kat heeft me gekrast ‘. Wat natuurlijk erg ongeloofwaardig is omdat dat er anders uitziet.
Ik heb een erg lage pijngrens qua wondjes dus op het moment dat ik besloot mezelf te krassen zat ik in zo’n bubbel dat ik de pijn niet voelde. Even later toen ik rustig was voelde ik de pijn en had ik zo’n spijt dat ik het gedaan had. Ik heb een hekel aan pijn en kon wel huilen.
Uiteindelijk ben ik naar de psychiater gegaan en die heeft mij Escitalopram voorgeschreven. Nadat ik mijn medicatie begon te slikken voelde ik me al snel een stuk beter. Natuurlijk had ik af en toe een dipje waardoor het nog wel is gebeurde, maar vaak wist ik me te beheersen.
Het zal de rest van mijn leven moeilijk blijven om me te beheersen, omdat het toch wel een uitlaatklep is geweest in moeilijke periodes. Maar ik zal altijd mijn best blijven doen om mezelf niet meer te automutileren!
Elke dag word ik geconfronteerd met mijn littekens en vind ik ze lelijk.
Veel mensen verbergen de littekens of laten er tatoeages over zetten. Dit wilde ik eerst ook doen maar ik heb er over nagedacht en ik vind dat ik er maar mee moet leren leven. Het was een keuze die ik toen zelf heb gemaakt en de gevolgen zijn voor mezelf.
Ik schaam me er zeker niet voor. Het is voor mij een periode in mijn leven geweest wat ik heb afgesloten, en daar ben ik trots op.
Op naar een betere toekomst!
