Deze blog gaat over vriendschap, dat is voor mij toch wel een dingetje. En ik denk voor meer mensen met autisme.
Ik heb gelukkig goed contact met mijn familie die ik ook als ´vrienden´ kan beschouwen en bij wie ik alles kwijt kan.
Verder heb ik nauwelijks contact met leeftijdsgenoten, alhoewel ik dat wel graag zou willen. Ik zou alleen niet weten hoe aangezien ik niet durf af te spreken met mensen. En dat vind ik erg jammer.
Ik heb erg veel behoefte aan meer contact met de buitenwereld.
Internet is voor mij dus wel echt een uitkomst, zo kan ik toch nog andere mensen ontmoeten en er mee ´praten´, Ook al is dat natuurlijk niet hetzelfde als in het echt.
Voor mensen met autisme is het vaak lastig om in te schatten wat mensen voelen en bedoelen. Dat inlevingsvermogen is vaak wel belangrijk om te hebben om goede vriendschappen te kunnen sluiten en ook te kunnen behouden.
Emoties van andere mensen zijn alleen te zien door te communiceren, want je kan nu eenmaal niet in iemands hoofd kijken.
Ik kan niet zomaar een praatje maken met iemand en vragen hoe het met hem/haar gaat of mezelf verplaatsen in een ander. Dat kan ik zelfs niet bij mensen die heel dicht bij mij staan, zoals mijn familie en mijn beste vriendin.
Ook vind ik het erg lastig als iemand op het laatste moment iets afzegt, dan kan ik best wel boos worden en diegene eventjes niet meer willen spreken/zien.
Wel weet ik van mezelf dat ik erg betrouwbaar ben en goed kan luisteren.
Ik vind het belangrijk om mijn autisme bespreekbaar te maken. Mensen moeten mij accepteren zoals ik ben en daar hoort mijn autisme zeker bij!
Ik heb één vriendin. Zij is al mijn hele leven mijn beste vriendin. Ze is het buurmeisje bij mijn vader. Ik voel me daarom ook op mijn gemak als ik bij haar thuis ben.
We doen veel samen. Ik ben bijvoorbeeld met haar op vakantie geweest, zijn samen naar ons schoolgala gegaan, hebben samen een vriendschapstatoeage laten zetten en we hebben samen gewerkt. Ook dit jaar werken we weer samen waardoor het mij een stuk gemakkelijker afgaat om naar mijn vakantiebaantje te gaan.
Ik ken haar al 20 jaar maar zelfs bij haar vind ik het erg moeilijk om te praten. Ik doe altijd mijn best maar ik zal nooit een echte prater zijn, hoe graag ik ook zou willen.
Gelukkig accepteert zij me zoals ik ben, net zoals haar familie en daar ben ik ze dankbaar voor.
Beste Mayke,
Wel een bekend verhaal voor mij. Alleen was ik al eind 40 voordat er duidelijk werd dat ik autisme had. Voor die tijd wel ook problemen met vriendschappen, maar voor mij nooit duidelijk waardoor.
Vaak inderdaad geen idee wat een ander voelt terwijl ze het vertellen, en gezichten lezen…. geen idee…..
Heb eens meegemaakt dat een collega erg boos op mij was omdat ik iets verkeerd geïnterpreteerd had, maar had zelf geen idee waar het over ging….
Heel mooi dat je zo’n goede vriendin hebt.
Ik ben nu getrouwd met een vrouw die mij begrijpt, en dus haar uitspraken daar naar aanpast zodat ik het wel door heb als er wat is.
Groetjes,
Jan