Autisme en depressie

Zoals mijn vaste lezers waarschijnlijk wel weten is mijn diagnose autisme, sociale angststoornis en depressie.
Ik wil deze blog maken over mijn depressie omdat ik aan mezelf merk dat deze nu weer de overhand krijgt in mijn leven.
Autisme heb je vanaf je geboorte maar een sociale angststoornis en depressie ontstaan vaak pas later.
Een depressie is een stemmingsstoornis en autisme is een ontwikkelingsstoornis.
Toch kan er vaak een verkeerde diagnose worden gesteld omdat ze denken dat het om een depressie kan gaan maar er dan toch ook nog sprake kan zijn van autisme.
Maar uiteindelijk is dat dan wel de reden van een depressie of angststoornis. In ieder geval wel bij mij!
Het is bekend dat meer dan de helft van de mensen met autisme ooit te maken gaat krijgen met een depressie. Dat heeft dan weer te maken met alle moeilijke en negatieve dingen die iemand meemaakt door zijn/haar autisme.

Bij mij begon het eigenlijk al op de basisschool dat ik me heel ongelukkig voelde. Ik voelde me onbegrepen en had weinig contacten. Ik klampte me vaak aan 1 vriendinnetje vast. Ik werd gepest en verzon smoesjes om maar niet naar school te hoeven gaan.
Toen wisten we nog niet dat ik autisme had. Mijn oudste broer en mijn vader werden in die periode gediagnosticeerd met autisme maar we gingen er eigenlijk van uit dat ik het niet had. We gingen er toen ook nog van uit dat jongens vaker autisme hadden dan meisjes. Overigens is dit inmiddels ook weer achterhaald.
Ik was communicatief veel sterker dan mijn broers bijvoorbeeld. Ik ben een nakomertje en vond het toen stoer om met hun vrienden om te gaan. Mijn broers zaten ook liever thuis dus hun vrienden kwamen altijd naar ons toe. Ik zat daar als klein meisje tussen en had een behoorlijk grote mond. Ik maakte oogcontact en was volop aan het praten. Dus niemand had in de gaten dat ik ook wel eens autisme zou kunnen hebben.
Maar ja, dat was thuis. Mijn vertrouwde omgeving. Buitenshuis was ik een heel verlegen meisje.
Uiteindelijk ging het op school ook niet goed meer en heb ik mijn HAVO dus niet meer af kunnen maken. Toen werd ik dus ook gediagnosticeerd en wist ik waar alles vandaan kwam.

De diagnose depressie is bij mensen met autisme ook moeilijk te zien omdat er veel dingen op elkaar lijken.
Ik durfde dus nergens heen maar kwam dat door mijn autisme of mijn depressie/angststoornis?
Ik heb toen veel gesprekken gehad met allerlei soorten hulpverlening maar ik durfde nooit iets te zeggen. Ik praatte al helemaal niet over mijn gevoelens. Of hoe ik ergens over dacht. Dus die gesprekken schoten niet echt op.
De hulpverleners die ik zag die probeerde het wel maar ik kon gewoon niet praten. Ik zei letterlijk niks. Ik voelde me vreselijk dat ik niet durfde te praten waardoor mijn depressie nog erger werd dan dat die al was.
Mijn moeder moest altijd voor mij praten ( nu nog steeds ) maar uiteindelijk is dat dus niet de bedoeling.

Bij mij uitte mijn depressie zich in mezelf krassen.
Het begon ooit met een soort van tic. Ik kraste mijn arm open met mijn nagels. Dit ritueel deed ik al heel vroeg, zo rond mijn 6e. Ik deed dat ook als ik me goed voelde. Het gaf me toen al een goed en rustgevend gevoel. Dit deed ik in combinatie met mijn wijs- en middelvinger in mijn mond ( mijn manier van duimen ).
Mijn moeder heeft er toen van alles aan gedaan om me er van af te krijgen. Pleisters, verband en uiteindelijk zelfs gips. Maar zodra dat er weer af was begon ik opnieuw.
Uiteindelijk werd dit echt krassen toen ik me erg rot voelde. Ik deed dit niet meer op de plekken die ik vroeger deed ( bovenkant van mijn arm ) maar pakte de binnenkant van mijn arm. Ik voelde me naderhand erg slecht omdat ik dit wilde verbergen. Ik wist dat ik mijn omgeving daar verdriet mee ging doen. En toen voelde ik mezelf dus nog waardelozer en depressiever.

Het is wel apart dat is aangetoond dat depressie bij mensen met autisme vaker voorkomt bij een bovengemiddeld IQ. Depressie bij ‘gewone’ mensen hebben vaak een lager IQ. Wat ik hiermee aan moet weet ik ook niet. Waarschijnlijk zijn mensen met autisme zich meer bewust van al de problemen die ze hebben van hun autisme.

Dat mensen met autisme vaak depressief zijn is aan de ene kant ook niet zo gek.
Als je bedenkt dat ik bijvoorbeeld de hele dag stijf sta van de stress op het werk. Al die prikkels en gedachten die de hele dag door mijn hoofd blijven spoken. Het is zo vermoeiend. Bij mij is door die stress mijn hartslag enorm hoog ( 130 in rust, 200 tijdens sport ). Dit is abnormaal hoog natuurlijk.
Mijn trainer kwam hier achter en we zijn zo geschrokken. Een cardioloog heeft me daarna onderzocht en heeft geconcludeerd dat er niks mis is met mijn hart. Dat geloven we dan dus maar.
Ik ben non-stop zo gestrest, ook al merkt niemand iets aan mij. Ik zit, volgens mijn huisarts, continue tegen het hyperventileren aan. Dit is dus ook nog eens extra vermoeiend.

Daarom lukt het me ook niet om mijn volledige uren op het werk te draaien.
Ik mocht nu van mijn baas 2 weken thuis zitten om mezelf even te resetten en op te laden. Dit omdat ik heb aangegeven dat het momenteel niet goed met mij gaat en ik weer erg depressief word. Ik heb dit gelukkig op tijd aan kunnen geven zodat ik op tijd mijn rust nam voordat het te laat is en ik weer te erg in mijn depressie kom en niks meer kan doen. Aankomende maandag begin ik weer met werken en dan gaan we weer door.
Ik zal er helaas mee moeten leren leven, hoe moeilijk dit ook is. Elke dag opnieuw.