Trots

Hallo volgers van Mayke’s blog,

Mijn naam is Leonore en ik ben de moeder van Mayke. Aangezien ik geen sociale media heb, heb ik gevraagd aan Mayke of ik een stukje voor haar blog mag schrijven. Als moeder, naar alle lezers van Mayke’s blog. Maar ook zeker naar alle moeders met kinderen die autisme hebben.

Bij mij begon de eerste kennismaking met autisme zo’n 18 jaar geleden. Door een oplettende mentor op school werd mijn oudste zoon eruit gepikt. Ze maakte zich zorgen. Lang verhaal kort te maken, hij kreeg even later de diagnose PDD-NOS.
Waardoor bij mijn, inmiddels, ex-man ook het kwartje viel. Hij liet zich ook testen en daar kwam Asperger uit.

En toen Mayke.
Voor mij was het allang duidelijk, ik herkende de signalen maar al te goed.
Haar diagnose kwam voor mij niet onverwachts. En voor haar ook niet. Uiteindelijk leek het wel iets van opluchting, we wisten nu waar we aan toe waren.
Maar helaas, voor mij de derde keer, kreeg ik te maken met logge instanties. Ik dacht, of liever gezegd hoopte, dat het inmiddels iets beter geregeld zou zijn maar niet dus.
Weer proberen goede hulp te krijgen, op school alles goed te praten en wat meer begrip te kweken. Overal steeds maar weer uitleggen wat autisme inhoud.
Overal proberen uit te leggen dat Mayke er wel ‘normaal’ uit ziet maar heel veel dingen gewoon niet kan of durft. Ze hadden totaal geen begrip, en nog steeds niet.

Het is vaak zoveel dat ik het zelf ook niet meer wist, of zelfs weet!
Autisme gaat niet over, het gaat door en het stopt niet. Geen enkele dag, geen enkel uur.
Elke dag zie ik bij Mayke de worsteling in het leven en de problemen die dat geeft.
Een zin bleef mij steeds bij: HET IS GEEN ONWIL, MAAR ONMACHT!

En toen, precies een jaar geleden, zaten Mayke en ik aan de keukentafel. Een leuk 19-jarig meisje, maar zo vol van verdriet om hoe ze in het leven stond. Wat had ik een medelijden met haar. Ik zei dat ze het allemaal eens van zich af moest schrijven. Misschien dat dit opluchtte en haar rust gaf.
Juist omdat ze niet over haar gevoelens durft te praten.
Even later kwamen we op het idee om een blog te maken. Dit was eerst een grapje maar al snel had Mayke daadwerkelijk een site en blog gemaakt. Ik was doodsbang dat ze vervelende reacties zou krijgen, maar tot op de dag van vandaag nog geen enkele. Ze heeft alleen maar positieve reacties gekregen!
Het resultaat mag er zijn, vind ik als moeder. Mayke laat me vaak de reacties zien en het valt me gewoon op dat het vaak ook moeders zijn, moeders zoals ik, die het allerbeste voor hun kind willen en vaak met een zoektocht bezig zijn voor hulp.
Of mensen die hun hele leven al worstelen met bepaalde dingen en ook veel herkennen in de dingen die Mayke schrijft.
En wat ben ik daar super trots op!!

Super trots dat mijn Mayke zoveel dingen durft te benoemen waar ze bang voor is, last van heeft of gewoon door haar autisme moeite mee heeft. De ogenschijnlijk kleine dingen maar die bij heel veel mensen herkenbaar zijn.
Ik ben ook blij als moeder dat Mayke zoveel lieve, bemoedigende en zeker ook begripvolle reacties krijgt.

Ik denk niet dat Mayke beseft wat een impact haar blogs op mensen hebben. Ze zegt vaak: Wat moet ik toch opschrijven? Ik maak niks mee en ik heb toch maar een saai leven. Maar het zijn juist de kleine dingen in het leven waarin mensen zich herkennen.
Het is zelfs zo dat soms hulpverleners aan Mayke vragen om hun cliënten te helpen met vragen beantwoorden of uitleggen hoe Mayke zich voelt. Of hoe zij het allemaal doet in het leven.
Mayke reageert dan boos ( blijft een autist he ) en dan zegt ze: Ik kan mezelf niet eens helpen, hoe kan ik een ander dan helpen?
Maar ze beseft dus niet de juist de gewoonheid van haar blogs de mensen aanspreekt. Juist de alledaagse dingen. En dat dat ook zeker mensen helpt.
En ik weet ook dat Mayke, hoe boos ze soms ook kan doen, die mensen altijd zal proberen te helpen. Met liefde en plezier. Want daarom is ze ook grotendeels met haar blog begonnen. De juiste adviezen geven, want ze weet prima wat er moet gebeuren en wat ze moet zeggen. Maar helaas lukt het haar zelf ook niet goed om haar eigen adviezen op te volgen. Omdat het in de praktijk brengen van dit soort dingen gewoon heel moeilijk is.

Ze weet nu dat ze niet de enige is, en dat is zo belangrijk.
En ik besef ook dat ik niet de enige moeder ben. Een moeder die 3 volle dagen een intensieve baan heeft maar daarnaast ook nog een lieve dochter heeft met autisme die de nodige aandacht vraagt. Elke dag.
Al is het met haar boodschappen doen, haar studio mee opruimen, met haar mee naar hulpverlenende instanties of de gemeente, telefoongesprekken voeren met logge instanties etc.
En ik ben denk ik ook niet de enige moeder die misschien wel gezellig met haar dochter de stad in zou willen om te winkelen en/of uren met een bakje thee zou willen kletsen over het leven en over alles. Dat zit er helaas niet in. Maar daardoor hou ik niet minder van Mayke.

Wat ben ik een trotse moeder van een super lieve dochter met autisme.
Samen komen we er wel en samen zijn we super sterk!

Voor de mensen die vragen aan mij willen stellen kunnen Mayke mailen of een berichtje sturen en daar zal ik op antwoorden.