Hoe 0.4 punt mijn leven beïnvloed heeft…..
Ik wilde toen ik op de basisschool zat altijd heel graag de HAVO doen maar school zei dat ik dat niet zou halen, ik had niveau VMBO-k/VMBO-t.
Ik baalde er enorm van en ben VMBO-t gaan doen.
Dit haalde ik met twee vingers in mijn neus. Ik heb nooit hoeven leren en ik haalde super goede punten.
Toen kwam het moment dat ik moest bepalen welke opleiding ik na VMBO-t wilde gaan doen. Ik had totaal geen idee wat ik wilde doen dus we besloten dat ik alsnog naar de HAVO ging, omdat mijn cijfers goed genoeg waren om door te stromen.
Wel vond ik dit doodeng, omdat dit een ander gebouw was dan ik gewend was en ik hier niemand kende. Maar toch ging ik, omdat ik het zo graag wilde.
Op de HAVO ging het minder goed dan op VMBO-t, omdat ik altijd gewend was goede cijfers te halen zonder te leren zat het leren niet in mij. Ik vond het erg lastig om veel te leren omdat ik het niet leuk vond om te doen. Op VMBO-t lukte het ook zonder te leren dus ik hoopte dat dat op de HAVO ook kon. Helaas was dit niet het geval. Het huiswerk daarentegen had ik altijd zo gemaakt.
Hierdoor deed ik dus te weinig moeite en ik haalde iets minder goede cijfers.
Op een dag reed ik naar huis op mijn scooter en werd ik aangereden door een auto. Ik had bijna heel mijn lichaam gekneusd, waardoor ik dus dik 2 weken thuis moest blijven omdat ik ontzettend veel pijn had. Dit hielp natuurlijk ook niet mee op de HAVO en ik had veel achterstand.
Omdat ik altijd had gezegd dat ik op mijn 18e wilde gaan werken was HAVO een goede oplossing. Ik zou klaar zijn met school als ik net 18 was..
Totdat ik te horen kreeg dat ik 0.4 punt te weinig had. Ik zou dus blijven zitten.
Wat baalde ik hier enorm van, zeker omdat dit voor mij een teken was dat ik gefaald had!
Ik heb zo mijn best gedaan op school om er iets van te maken, en ik had veel tegenslagen gehad dat jaar waardoor het minder goed met me ging.
Toen ik te horen kreeg dat ik bleef zitten, en dus HAVO 4 over moest doen stortte mijn wereld in.
Ik was altijd erg volwassen voor mijn leeftijd, dus vond mijn klasgenoten vaak erg ‘ kinderachtig ‘. Dit was natuurlijk al helemaal het geval als ik opnieuw HAVO 4 moest doen want dan zou iedereen 2 jaar jonger zijn dan ik.
Na veel geprobeerd te hebben en gesprekken te hebben gevoerd wilde ze me echt niet over laten gaan, terwijl ze wisten dat ik na mijn 18e van school wilde. Tot mijn 18e moest ik wel op school zitten i.v.m. de leerplicht.
Dus ik besloot een gesprek met de leerplichtambtenaar aan te gaan omdat naar school gaan echt geen optie meer was en ik het niet voor elkaar kreeg. Gelukkig was zij erg begripvol en kreeg ik vrijstelling van de leerplicht. Ik was toen net 17. Wel moest ik laten onderzoeken wat ik had waardoor ik niet meer naar school kon, daar kwam dus de diagnose Autisme, Depressie en Sociale Angststoornis uit. Ik was hier erg blij mee. Ik wist eindelijk waardoor het kwam dat ik me zo diep ongelukkig voelde en het ook echt niet voor elkaar kreeg om naar school te gaan.
Doordat de school mij niet over liet gaan op die paar tiende punten na, zit ik nu al bijna 3 jaar thuis. Zonder startkwalificatie, dus ook geen recht op een uitkering.
Nooit heb ik een gesprek gehad en werd gevraagd waarom het zo slecht met me ging, als ze dat wel hadden gedaan was ik misschien wel over gegaan!
Ik baal enorm dat deze school mij zo heeft behandeld!
Ja meisje…superjammer dat het zo is gelopen.
Het had zo anders kunnen zijn als de school, ondanks alle gesprekken die we hierover gehad hebben, niet zo stug hadden gereageerd.
Want nog geen 3 maanden later bij het nieuwe schooljaar was er ineens een andere regeling waarbij je wel naar HAVO5 had kunnen gaan!
Dit heeft inderdaad tot nu toe je leven beinvloed.
Gelukkig kun je nu een heleboel dingen van je afschrijven door je blog.
En wat fijn dat je zulke lieve reacties krijgt!!
Liefs….xxx
Lieve Mayke,
Wat goed van je om toch zo positief in het leven te staan. Je wilt het en probeert, ondanks je handycap, door te zetten. Maar de omgeving is jouw vijand. Ik herken hier zoveel in. Of ik nu ook autisme heb, weet ik niet. Ik heb mij wel een keer opgegeven hiervoor, maar een wachtlijst van negen weken hield mij er toch vanaf om in te schrijven. Ik ben 66 jaar en heb heel wat moeilijkheden ondervonden. Vooral communicatie. Met de intelligentie is niets mis mee. Leren ging ook goed. Vooral ook door overmatige wil en inspanning. Maar ik ben wel altijd alleen en heb één muziek vriend. Ik speel piano en heb hem daarin leren kennen. Als ik ergens ben, waar veel mensen zijn, dan zondig ik mij liever af. Staat er een piano? Dan kruip ik het liefst daarachter. Nou ja, je begrijpt dat ik waarschijnlijk ook wel in de categorie autisme val. Nou ja, het zij zo. Ben toch wel blij hoor, met dit leven. Ik hoop ook voor jou dat je uiteindelijk heel gelukkig wordt met hoe je bent. Dag lieve Mayke.